Na The Virgin Suicides, Lost In Translation en Marie Antoinette komt Sofia Coppola opnieuw met een bijzondere film over vervreemding, isolatie en iemand die schijnbaar een goed leven heeft maar gevangen zit in zijn of haar eigen omgeving. Somewhere is misschien niet de allerbeste film uit het rijtje, maar wel de meest subtiele en filmische. Van een script van slechts vierenveertig pagina's maakte Coppola een heerlijke film van zevenennegentig minuten over een gedesillusioneerde Hollywoodster die uit zijn lethargische leven wakker wordt geschud wanneer zijn ex hun dochter voor onbepaalde tijd bij hem achterlaat.
De desbetreffende ster heet Johnny Marco en zijn leven is ogenschijnlijk the stuff that dreams are made of. Hij woont in het beroemde Chateau Mormant hotel in Los Angeles, een legendarisch Hollywoodhotel waar vele sterren (Greta Garbo, Montgomery Clift, Jim Morrison, Keanu Reeves) korte of langere periodes verbleven en waar het nummer 'Hotel California' van The Eagles naar zou verwijzen. Maar dat leven van mooie auto's, feesten, strippers, fotosessies, tripjes naar het buitenland en overal gewillige vrouwen blijkt een verdomd eenzaam en leeg bestaan. Dan moet hij opeens voor zijn elfjarige dochter Cleo gaan zorgen en dat maakt iets in hem los.
Het is niet zozeer het onderwerp of de ontwikkeling, beide niet ontzettend origineel, die van Somewhere een prachtige film maken. Normaliter geldt bij filmscripts de regel dat één pagina gelijk staat aan één minuut op het scherm. Dat Coppola slechts vierenveertig pagina's nodig had om een film van meer dan anderhalf uur tot stand te brengen, is tekenend. De kracht van de film zit hem in de sfeer en de manier waarop Coppola stilte en leegte filmt. En dan niet op een manier waarbij je eigenlijk naar niks kijkt en zelf alles moet invullen omdat dit bij menig arthousefilmmaker voor diepte moet doorgaan. Nee, wat Coppola doet is veel knapper. Ze filmt echt een gemis en maakt zo de leegte werkelijk voelbaar.
Stephen Dorff is prima in de hoofdrol, maar het is Elle Fanning, de jongere zus van Dakota Fanning, die opvalt met haar charmante spel als dochter Cleo. De fijnste scènes zijn steevast met haar, zoals die waarin zij ontbijt maakt voor haar nog slapende vader, de montage van de laatste dag die ze samen doorbrengen voordat ze naar een zomerkamp gaat (muzikaal begeleid door I'll Try Anything Once, een demoversie van You Only Live Once van The Strokes) of hun emotionele afscheid.
Maar de echte sterren zijn Sofia Coppola en haar cinematograaf Harry Savides, die al eerder liet zien (Zodiac, Milk) fantastische dingen te kunnen doen met een digitale camera. Samen leggen zij dus zo mooi de leemte en het gemis vast; op een sfeervolle, onpretentieuze manier. De enige minpunten zijn de openings- en slotscène, die via overduidelijke, lelijke symboliek de leegte van Johnny Marco's bestaan benadrukken, iets wat elders in de film veel subtieler wordt gedaan. Onnodig en overbodig.
