Vroeger was geluk nog heel gewoon, dat is de boodschap die al jaren uit de films van regisseur Steven de Jong is op te maken. Vrijwel al zijn films zijn doordrenkt met nostalgie naar het verleden toen de wereld nog zo veel simpeler was en de problemen van nu heel ver weg waren. Ook Pennys Shadow past in het rijtje van De Scheepsjongens van Bontekoe, De Kameleon en De Hel van 63. De film is misschien wel in deze tijd gevestigd, maar afgezien van enkele onbelangrijke tijdsindicaties had de film zich even goed in de jaren vijftig kunnen afspelen.
Pennys Shadow gaat over de zeventienjarige Lisa die samen met haar moeder en kleine zusje op vakantie gaat naar Ameland. Lisa, die een voorliefde heeft voor paarden, komt op Ameland al snel in contact met Kai, zoon van de eigenaar van de boerderij waar ze verblijven, en zijn paard Shadow. Deze Shadow is onhandelbaar en trapt iedereen die in zijn buurt komt. Lisa gelooft echter dat Shadow met de nodige zorg wel degelijk kan worden getraind en stelt dan ook alles in het werk om dat voor elkaar te krijgen.
Het is altijd lastig als recensent om een film die zo overduidelijk op een specifieke doelgroep is gericht, in dit geval tienermeisjes, op waarde te schatten. Toch moet je concluderen dat Pennys Shadow, zelfs voor een doelgroepfilm, erg slecht in elkaar zit. Zo wordt het niveau van een televisiefilm nooit ontstegen, ondanks de vele helikoptershots van Ameland die het geheel een epische lading moeten meegeven. Daar komt bij dat het acteerwerk ook van een bedroevend laag niveau is, maar dat kan je de acteurs niet eens zo kwalijk nemen aangezien ze ook niet echt prettig materiaal krijgen om mee te werken.
Het scenario van Lars Boom stapelt namelijk cliché op cliché en mist bovendien ritme, waardoor alles vreselijk geforceerd gaat klinken en je de neiging krijgt weg te kijken en hopen dat het snel voorbij is. Maar goed, van die problemen zal de doelgroep weinig last hebben; die zullen ongetwijfeld genieten van de beelden van Liza Sips en Levi van Kempen die elkaar omarmen op een paard en de ondergaande zon tegemoet rijden. Voor de iets oudere kijker is het echter een lijdensweg.
