Soms moet je als recensent weleens een film bespreken met een onderwerp waar je werkelijk helemaal niets mee hebt. Dat was bij mij het geval bij de film Water Children, een documentaire van filmmaakster Aliona van der Horst. Het wonder van de vruchtbaarheid, is het thema van deze 74 minuten durende film die meer op zijn plaats zou zijn in een museum dan in de bioscoop.
De Nederlands-Russische Aliona van der Horst volgt in Water Children het spoor van de Japanse pianiste Tomoko Mukaiyama, die een enorm kunstwerk maakte rond het thema vruchtbaarheid. In een klein Japans dorpje op het platteland hing zij duizenden witte jurkjes op, die gedrenkt waren in het bloed van de menstruatie. Dat resulteert in een opmerkelijke, kathedraalachtige ruimte waarin de bezoekers vol verwondering om zich heen kijken.
Het kunstwerk dat in Water Children te zien is, is met het nodige gevoel voor understatement niet alledaags te noemen. Opmerkelijk is echter wel dat de Japanse mannen en vrouwen die de installatie van Mukaiyama komen bezoeken, stuk voor stuk overdonderd zijn. Het levert intieme gesprekken op over vruchtbaarheid en alles wat daarmee gepaard gaat.
Dit wonder van de vruchtbaarheid is een onderwerp dat ongetwijfeld zal leven onder een bepaalde doelgroep, maar een groot publiek heeft heel weinig te zoeken bij het ontoegankelijke Water Children. Het is een film die eigenlijk veel te klein is voor de bioscoop en het best als video-installatie in een museum uit de verf zou komen. Daar hoef je tenslotte slechts een paar minuten kijken naar het kunstwerk van Mukaiyama en de gesprekken met diverse Japanners over hoe bijzonder vruchtbaarheid is, om daarna weer even verder te lopen. Met 74 minuten is Water Children in feite al te lang.
