In de eerste vijf minuten van Isabelle komen zo ongeveer alle vooroordelen die er bestaan over de Nederlandse film wel voorbij. We zien een naakte vrouw in de vorm van Halina Reijn, dialogen die zo houterig zijn dat je tenen er spontaan krom van worden en een parade aan bekende Nederlanders, die niets toevoegen aan de film en alleen maar afleiden. Het is een slecht begin van een teleurstellende film van Ben Sombogaart, die maar nooit spannend wil worden.
Isabelle is gebaseerd op het gelijknamige boek van Tessa de Loo en gaat over de Nederlandse actrice Isabelle Bos. Het leven lacht Isabelle toe, ze is zeer succesvol in haar werk en in de liefde en wordt algemeen beschouwd als een van de mooiste vrouwen van het land. Als ze op vakantie gaat in de Vlaamse Ardennen, wordt zij ontvoerd door de misvormde Jeanne die jaloers is op haar schoonheid. Isabelle wordt wekenlang vastgehouden in de kelder door deze Jeanne en krijgt in die tijd vrijwel niets te eten. Ze verhongert en kan maar niet ontsnappen uit de ijzeren greep van de Vlaamse en haar hond, ironisch genoeg George Clooney genaamd.
De problemen met Isabelle beginnen al met de casting. Als het thema van de film schoonheid is en de hoofdpersoon omschreven wordt als de mooiste vrouw van het land, is Halina Reijn niet een erg gelukkige keuze. Dat heeft niks te maken met haar kwaliteiten, maar alles met haar gelaatstrekken die nu niet bepaald voldoen aan het klassieke idee van schoonheid, iets waar de film wel pretendeert iets over te zeggen.
Reijn, die het overgrote deel van de film geen kleding aanheeft, acteert overigens zeer behoorlijk. De wanhoop en angst van haar personage worden door haar prima overgebracht op de kijker. De actrice hongerde zichzelf uit voor de rol die ze zelf erg graag wilde spelen, en ziet er inderdaad ongezond mager uit. Het is een sterk stukje inleven in het personage en het is voor Reijn dan ook zonde dat het geen betere film heeft opgeleverd.
Maar het is niet alleen de casting waar Isabelle de mist mee ingaat. Het is ook het volstrekt ongeloofwaardige plot dat alle spanning uit de film haalt. Isabelle gaat bijvoorbeeld wel heel makkelijk mee met haar ontvoerster, die niets anders heeft dan een uit de kluiten gewassen hond. In het vervolg van de film doet ze vervolgens ook maar heel weinig pogingen om te ontsnappen, iets wat maar moeilijk te begrijpen valt.
Door deze mankementen is het heel moeilijk om mee te gaan in het verhaal dat Sombogaart probeert te vertellen over innerlijke schoonheid en het schoonheidsideaal dat zo sterk is in de westerse samenleving. Dit zijn al niet de meest originele themas en doordat de film ook maar nooit spannend wil worden, blijft er een buitengewoon oppervlakkig verhaaltje over. Jammer, omdat Sombogaart met het camerawerk en de montage in de film wederom bewijst een vakman te zijn. Van dit boek van Tessa de Loo kon hij echter niet heel veel meer maken dan deze matige thriller.
