Ga Mission: Impossible - Ghost Protocol zien in IMAX. De film is hoe dan ook één van de betere actiefilms van dit jaar, maar in een IMAX-bioscoop overdondert de film pas echt. En dat is natuurlijk het enige wat wij van Mission: Impossible verwachten: overdonderende actie die de grenzen van alles wat wij eerder hebben gezien, verlegt. M:I 4 doet dit perfect en zonder zichzelf serieus te nemen. De film heeft er de grootste lol in ons extreme actiescènes voor te schotelen. De kijker hoeft vrijwel geen moeite te doen er met volle teugen van te genieten.
Net als de voorgaande Mission: Impossible-delen staat ook Ghost Protocol min of meer op zichzelf. Er wordt hier en daar verwezen naar deel drie, maar kennis van dat deel is niet noodzakelijk. Hetzelfde geldt overigens ook voor kennis van Ghost Protocol zelf. De verhaallijn is totaal ondergeschikt aan de actie en alles staat in dienst om Ethan Hunt en zijn team de meest bizarre dingen te laten doen.
Maar laten we toch een poging wagen: Ghost Protocol start met Ethan Hunt in een Russische gevangenis. Waarom hij hier zit, blijft lang onduidelijk, maar dat maakt zijn creatieve uitbraak niet minder lekker om naar te kijken. Eenmaal op vrije voeten is er iets met Russen en nucleaire bommen. Dat klinkt niet goed en dus moet Hunt inbreken in het Kremlin, het hoogste gebouw ter wereld beklimmen terwijl een zandstorm nadert en meer van dat soort fratsen uithalen.
Enkele tegenvallers maken de missie nog moeilijker dan onmogelijk. Zo wordt de gehele IMF (Impossible Missions Force) opgeheven als tijdens Hunts inbraak het Kremlin wordt opgeblazen en Hunt de schuld krijgt. Met als gevolg dat het team de rest van de missie geen back-up en geen hulpmiddelen meer ter beschikking heeft. Toch blijft de missie veel meer dan in de voorgaande films leunen op gadgets. Waar komen deze vandaan? De kijker blijft gissen terwijl de stortvloed aan Apple-producten in elke scène groter wordt. Sommige films gebruiken product placement geniepig, M:I 4 laat er geen twijfel over bestaan dat ze een flinke zak geld van Apple en BMW hebben gekregen door de merken werkelijk overal de hoofdrol te laten spelen.
Maar waarom klagen als de actie die wij ervoor terug krijgen zo goed gebracht wordt? De film legt de actielat ongekend hoog. Zo kunnen wij de sequentie waarin Tom Cruise de Burj Khalifa beklimt met een haperende uitrusting met een gerust hart de beste actiesequentie van dit jaar noemen. Het zegt wat over de kwaliteit van de film als je bedenkt dat de scène al halverwege langskomt en de film hierna toch niet inzakt.
Wat de actie van M:I 4 zo mogelijk nog beter maakt, is de manier waarop regisseur Brad Bird (Ratatouille, The Incredibles) het in beeld brengt. Bird debuteert als regisseur van een live-actionfilm, maar de vraag of hij de overstap van animatie naar levende beelden niet beter met een kleiner project had kunnen maken, raakt al snel op de achtergrond. Zijn actiescènes zijn verfrissend overzichtelijk en met oog voor detail in beeld gebracht. Hierdoor houden ze ons meer op het puntje van onze stoel dan menig andere recente actiefilm.
Hoe over de top de actie in M:I 4 ook is, de film brengt het zo goed en met zo veel plezier dat het moeilijk is er niet enthousiast in mee te gaan. Slechts een enkele keer zal de film zelfs de meest meegaande kijker doen fronsen. Als personages voor de zoveelste keer ongeschonden tevoorschijn komen uit auto-ongelukken die zelfs The A-Team niet zou kunnen navertellen, wordt de kijker er toch aan herinnerd hoe belachelijk dit eigenlijk is. Maar al snel volgt er dan weer een smeuïge actiescène waardoor we onze bedenkingen bewaren tot na de film. En ook al blijft er met terugwerkende kracht dan weinig van het verhaal over, genoten heeft de kijker zonder twijfel. De beste Mission Impossible tot nu toe.
