Met Tot Altijd brengt Nic Balthazar opnieuw een film met een loodzwaar thema. Nadat hij in 2007 debuteerde met Ben X, een film over een autistische tiener die gepest wordt en zijn toevlucht zoekt in de digitale wereld, brengt hij nu een film gebaseerd op het leven van Mario Verstraete. Verstraete was een politiek invloedrijke MS-patiënt die streed voor de legalisering van euthanasie. Uiteindelijk zou hij zelf de eerste persoon in België worden om gepland gedood te worden. Ben X werd door zowel pers als publiek goed ontvangen en ook Tot Altijd doet het bij onze zuiderburen momenteel erg goed.
De film begint met de introductie van de vriendengroep van Mario. We maken kennis met een stel ambitieuze mensen die midden in het leven staan. Tot Altijd focust vooral op de vriendschap tussen Mario, die politieke ambities heeft, en Thomas, die arts zal worden. Na het vrolijke begin, waarin de interpersoonlijke relaties duidelijk worden, zien we hoe Mario te horen krijgt dat hij multiple sclerose heeft, en hoe hij en zijn vrienden hier vervolgens mee omgaan. Thomas, in zijn positie van arts, is degene die het nieuws aan Mario moet brengen. De verdere film richt zich op de pogingen van Mario en zijn vrienden om vrede te vinden met zijn ziekte en de aftakeling die ermee gepaard gaat. Daarnaast concentreert de film zich op Marios pogingen om euthanasie buiten de illegaliteit te krijgen. Met behulp van zijn contacten probeert Verstraete zijn visie erdoor te krijgen, want wie anders dan hijzelf weet het beste hoe het is om ondraaglijk te moeten lijden?
Wat opvalt aan Tot Altijd is dat hij erg solide in elkaar zit. Hoofdrolspeler Koen de Graeve speelt zijn rol met verve en ook de rest van cast verricht goed werk. Cinematografisch wordt de strijd van Mario en zijn vrienden knap in beeld gebracht. Zo hanteert Balthazar de close-up steeds op de juiste momenten, waardoor de emoties van de personages extra hevig aankomen. Ook speelt hij met het kleurenpalet: de afbraak van Mario wordt gespiegeld in de beelden, die steeds grauwer en klinischer worden. De soundtrack, gecomponeerd door Henny Vrienten, vult de beelden perfect aan. Balthazar laat zien dat hij de fijne kneepjes van het regisseursvak onder de knie heeft. Over elk beeld is tot in de details nagedacht.
Ook is het fijn dat de film ons niet probeert te overtuigen van de morele goed- of slechtheid van euthanasie. Tot Altijd is geen politiek pamflet maar een bijzonder verhaal over vriendschap, lijden en menselijkheid. Balthazar weet op welke momenten hij moet inbinden om niet te stranden in een overdosis aan drama en emotie. Hij laat de kijker zijn eigen ideeën vormen en probeert deze er niet in te hameren.
Tot Altijd is het tweede bewijs dat Balthazar een meester in zijn vak is. Tot Altijd heeft de potentie om publiek buiten de Lage Landen inzicht te geven in de unieke euthanasiewetgeving van de Benelux. Balthazar levert wederom geen makkelijke film en de zware thematiek zal velen afschrikken, maar degenen die de film gaan bekijken zullen zich beloond voelen.
Lees ook het interview met Nic Balthazar en Koen de Graeve.
