De inspiratie voor deze film kwam van het gedicht How Good Are the Poor van Victor Hugo. Robert Guédiguian herlas dit gedicht in 2005 toen hij een tekst schreef om mensen ervan te overtuigen tegen de Europese grondwet te stemmen. Na het herlezen had Guédiguian meteen een magnifiek slot voor een volgende film. Wat hem slechts restte, was een plot verzinnen dat precies daar zou eindigen.
Michel en Marie-Claire zijn al dertig jaar getrouwd en genieten samen met hun familie volop van het bourgondische Zuid-Franse leven. Maar ook het zonnige Marseille ontkomt niet aan de economische crisis. Michel verliest zijn baan en lijkt gedwongen met vervroegd pensioen te moeten. Ondanks deze tegenslag probeert hij er het beste van te maken. Maar wanneer Michel en een aantal van zijn familieleden tijdens een gezellige avond worden overvallen, raakt hij echt in een dal. Terwijl de verdeeldheid binnen de familie over de zwaarte van een eventuele straf steeds groter wordt, gaat Michel op zoek naar de dader.
Bij het horen van de titel Les Neiges du Kilimandjaro denk je misschien niet meteen aan een film over een arbeidersfamilie in Marseille. De filmtitel verwijst naar een lied van Pascal Danel dat vrienden en familie voor Michel en Marie-Claire zingen wanneer ze hen, voor hun dertigjarige huwelijk, een reis naar Tanzania cadeau doen. Daarnaast zijn Michel en Marie-Claire van dezelfde leeftijd als Pascal Danel. Toch maakt dit Guédiguians keuze nog steeds niet heel helder. Het lied gaat over een man die spoedig zal gaan sterven. Nu voelt met pensioen gaan voor sommige mensen bijna net zo heftig, maar Michel lijkt het in eerste instantie te omarmen. Waarom de filmtitel dus niet meer aansluit op de titel van het gedicht is een raadsel, want dat zou een beter beeld geven van de inhoud van de film.
Les Neiges du Kilimandjaro voelt wat traag aaan. Het duurt enige tijd voor het verhaal op gang komt en de personages zich echt mogen ontplooien. Wanneer het eindelijk zover is, duikt Guédiguian echt de diepte in en dat maakt deze film zo interessant. De film draait om de handelingen van de personages en de bewuste keuzes die ze maken. De regisseur zet op deze manier het publiek aan het denken en weet boeiende levensvragen te stellen als: Wat zouden de twintigers die we waren denken van de mensen die we zijn geworden?.
De manier waarop Guédiguian zijn personages in de film zo menselijk maakt en hen echt tot bloei laat komen, is bewonderenswaardig te noemen. Met de vier slachtoffers van de overval, Michel, Marie-Claire, Raoul en Denise, laat Guédiguian zien dat ieder mens zulke traumatische gebeurtenissen op zijn eigen manier verwerkt. Gevoelens van angst, ongeloof, verdriet en boosheid komen elk in willekeurige volgorde en hevigheid voorbij. De overige familieleden nemen de rol in van oordelende buitenstaanders met goedbedoelde adviezen. Het geheel schetst een realistisch beeld van het psychologische schouwspel dat zich op zulke momenten zou kunnen voordoen.
Niet alleen de menselijkheid van de personages maakt ze geloofwaardig, maar ook het sublieme spel van Ariane Ascaride en Jean-Pierre Darroussin zorgt ervoor dat je werkelijk gelooft dat de twee al dertig jaar getrouwd zijn. Dankzij dit aannemelijke plaatje komt de goedheid van het stel niet te geënsceneerd en zoetsappig over. Tegenover de zachtheid van het stel staat de meer agressieve reactie van Raoul. Deze tegenstelling laat je nadenken over je eigen normen en waarden wat betreft vergeving en wraak. Een verademing, want met de uitzonderlijke goedheid had de film ook veel te belerend kunnen uitpakken.
