Dat een regisseur duidelijk goede bedoelingen heeft, betekent jammer genoeg niet per definitie dat zijn film ook de moeite waard is. De mix van coming-of-agefilm en politiek drama die cineast Karzan Kader voor ogen had, komt nooit echt van de grond. Ondanks het prikkelende uitgangspunt voelt Bekas gekunsteld aan.
In 2010 maakte Kader Bekas als afstudeerfilm, gebaseerd op ervaringen uit zijn eigen jeugd in het Koerdische gedeelte van Irak, dat hij op jonge leeftijd met zijn broer ontvluchtte. De film van nog geen half uur leverde hem een studentenprijs op, wat wellicht aanleiding zal zijn geweest om het verhaal uit te breiden en er een volle speelfilm van te maken. Met het Bekas van ruim anderhalf uur heeft hij nu de internationale markt bereikt, waaronder ons land. Aan de ene kant is dat hem gegund, gezien de oprechte intenties die de film uitstraalt. Aan de andere kant weet Bekas nooit echt te overtuigen, laat staan te ontroeren.
Het drama volgt twee broertjes die het zonder ouders moeten zien te redden in het Irak van begin jaren negentig. Vader en moeder zijn omgekomen in de Eerste Golfoorlog, dus zijn de zevenjarige Zana en zijn tienjarige broer Dana gedwongen om er zelf het beste van te maken. Sinds ze een stukje uit Superman hebben gezien, weten ze waar de oplossing ligt. Ze moeten de superheld opsporen, om hun ouders weer tot leven te wekken en Saddam Hoessein te grazen te nemen.
Op de rug van een ezel die Michael Jackson heet en met een flesje cola in de hand trekken de twee de woestijn in richting de Verenigde Staten, zonder geld, zonder paspoort. Dat gaan ze nooit redden, weet je als kijker, maar desondanks blijft de film even optimistisch als de twee kinderlijk naïeve hoofdpersonen. Kader vertelt zijn verhaal consequent vanuit Dana en Zana, waarmee de politieke situatie bijzaak wordt binnen een roadmovie over twee jongetjes die hun droom najagen.
Een charmant en verwarmend sprookje had Bekas daarmee kunnen worden, maar helaas komt dat nooit op die manier over. De montage is bijna net zo houterig als de dialogen, die uit de monden van de jonge hoofdrolspelers sowieso al nooit echt willen overtuigen. Kader was gedwongen om zijn acteurs recht van straat te plukken, waardoor het spel jammerlijk vaak blijft steken op basisschooltoneelstukniveau.
Met Bekas heeft Karzan Kader een semiautobiografische film willen maken die hoop en wilskracht onder zware omstandigheden laat zien. Zijn ambities vallen te prijzen, maar helaas heeft hij ze niet tot een overtuigende film weten te smeden.
