Tatjana Boić is een in Nederland woonachtige Kroatische vrouw van midden veertig, wier turbulente liefdesleven tegenstrijdige reacties oproept. Ze is zowel onderwerp als lijdend voorwerp in de autobiografische documentaire Happily Ever After. De filmmaakster pluist heden en verleden uit in een poging om antwoord te krijgen op de vraag wat er voor nodig is om gelukkig te zijn en vooral te blijven in de liefde. Zoals de titel van haar zelfportret al doet vermoeden, houdt Boić er een (ironisch) idyllische visie op na die rechtstreeks uit een sprookjesboek lijkt te zijn overgenomen. De realiteit en geschiedenis van haar affaires wijzen echter anders uit. Haar exen zijn na hun relatie met Boić nagenoeg allemaal gelukkig geworden met een andere vrouw en hebben een gezin gesticht. Waarom lukt haar dit zelf maar niet?
Jezelf filmen terwijl je loopt te bekvechten met je huidige geliefde heeft natuurlijk iets ontzettend potsierlijks. Net als het arrangeren van ontmoetingen met alle exen en het voor de camera ophalen van herinneringen en het analyseren van de relatie. Boić schroomt er niet voor om te dwepen met haar verleden. Toen verloor ze zichzelf al compleet in het bijzijn van haar mannen en eigenlijk is dit een slechte eigenschap die ze na al die jaren nog steeds niet heeft afgeleerd. De grote gemene deler van al die stukgelopen relaties is ze natuurlijk zelf. Al haar exen spreken over de theatrale natuur van Boić. Over haar soms onbegrijpelijke buien en onnavolgbare emotionele grillen. Maar ze spreken ook liefdevol over hun samenzijn en hun intense connectie, die zelfs latere relaties hebben beïnvloed.
Naast een gevoel van ergernis roept Happily Ever After ook bewondering op. Hoe kunstmatig en geënsceneerd de ruzies en ontmoeting dikwijls ook mogen zijn, Boić laat het wel gebeuren met de camera frontaal op zichzelf gericht. Ze laat haar voormalige geliefden ongebreideld hun kant van het verhaal vertellen. En daar is ook een flinke dosis lef en zelfreflectie voor nodig. De filmmaakster lardeert de herenigingen met beelden uit haar jeugd en van haar familie. Ze stipt de cultuurverschillen aan die ze ervaart met haar voormalige vriendjes die onder meer uit Rusland, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk komen. Tussendoor brengt ze close-ups van vrouwen, van wie we graag meer willen weten. Ondergaan zij de liefde eveneens als een kwelling, of hebben ze er volledige controle over?
Centraal staat de vraag waarom al haar relaties stranden en hoe ze met die kennis haar huidige relatie kan redden. Het wordt alleen niet helemaal duidelijk wat de meerwaarde van deze zoektocht naar antwoorden en oplossingen is voor de kijker. Bezwaarlijk is deze zelftherapeutische benadering overigens niet. Happily Ever After is wellicht wat tegenstrijdig en complex qua boodschap, maar dat is de liefde zelf eigenlijk ook wel. De mooie scenario's zoals ons worden verteld in sprookjes stroken nu eenmaal niet met de werkelijkheid. De documentairemaakster heeft het vermogen opgevat om naar zichzelf met een gepaste afstand te kijken. De lelijkheid van haar buien en ruzie heeft ze er gewoon in gelaten, want zo gaat het namelijk in het echt.
