Hoewel politici elkaar bijna dagelijks de tent uit vechten over de integratie tussen Nederlanders en Marokkanen, biedt de multiculturele samenleving de laatste jaren genoeg inspiratie voor onze filmindustrie. Zo leverde regisseur Jim Taihuttu met dubbelklapper Rabat en Wolf twee degelijke producties af die door zowel het publiek als de critici prima ontvangen werden. Met het misdaaddrama Infiltrant - dat eerder dit jaar opgenomen werd in de selectie van het Toronto International Film Festival - kan er weer een extra titel aan het rijtje worden toegevoegd, al blinkt de film van Shariff Korver niet altijd uit in originaliteit.
Het uitgangspunt van Infiltrant hebben we op zich wel vaker gezien. Politieagent Sam(ir) wordt op non-actief gezet nadat hij iets te hardhandig omgaat met een verdachte, om vervolgens een tweede kans aangeboden te krijgen als undercoveragent. Een nuanceverschil wordt echter aangebracht doordat Korvers film zich tegelijkertijd ook richt op de kloof tussen twee culturen. Als zoon van een Marokkaanse vader en een Nederlandse moeder is Sam de ideale kandidaat voor een infiltratieklus binnen een Marokkaanse drugsfamilie. Onder een dekmantel als corrupte makelaar heeft hij al snel een voet binnen de organisatie.
Wat Infiltrant verfrissend maakt ten opzichte van andere moderne politiethrillers, is dat Korver er in de eerste plaats niet zozeer op uit is om zijn film zo rauw en realistisch mogelijk over te laten komen. In plaats daarvan richt zijn regie zich meer op het creëren van fraaie shots en het neerzetten van de juiste sfeer, waarbij met name de uitstekende muzikale begeleiding goed tot zijn recht komt. Dit doet nergens afbreuk aan het gevoel van authenticiteit: dankzij de grondige research die aan de basis lag van het verhaal voelen de meeste gebeurtenissen nergens te vergezocht of geforceerd aan.
Dat betekent echter niet dat het script volkomen vlekkeloos is. Zo wordt halverwege de film nog ruimte gemaakt voor een wat plichtmatig aandoend romantisch subplot, terwijl deze later maar weinig bevredigend wordt uitgewerkt. Wellicht had die tijd beter geïnvesteerd kunnen worden in de relatie tussen Sam en zijn criminele bondgenoten, aangezien het voor de kijker toch nog wat lastig is om volledig mee te gaan in het dilemma over waar zijn werkelijke loyaliteit nu eigenlijk ligt.
In het totaalplaatje van deze geslaagde misdaadthriller zijn dat echter schoonheidsfoutjes. Op de rest van Korvers film valt namelijk niet veel af te dingen, behalve dan dat Infiltrant in feite niet heel veel bijzonders doet ten opzichte van soortgelijke undercoverfilms als The Departed of Donnie Brasco. Gelukkig wordt die neiging om binnen de lijntjes te kleuren meer dan genoeg gecompenseerd door een puike regie en sterke acteerprestaties van de gehele cast. Met name Nasrdin Dchar, die er voor zijn rol maar liefst tien kilo spiermassa bij kweekte, laat maar weer eens zien dat we met een van de absolute topacteurs van Nederland te maken hebben.
