Recentelijk vierde de wereldgemeenschap het heugelijke feit dat Super Mario dertig jaar bestaat. De beroemdste loodgieter ter wereld is een begrip, ook bij onze zuiderburen. De Vlaamse buschauffeur in ruste Mario Donckers is bepaald geen held uit een computerspel. Hij heeft een aantal zaken flink verknald. Zo houdt hij te weinig rekening met zijn veel te lieve vrouw en is hij vervreemd geraakt van zijn zoon Jim. Ondanks zijn nukkige voorkomen en chagrijnige buien is Marios vrouw altijd achter hem blijven staan. In het geheim spreekt ze nog wel af met haar zoon en kleinzoon. Eigenlijk heeft Mario zijn chauffeurspet aan de wilgen gehangen, maar hij besluit tegen het advies van zijn vrouw in toch nog een laatste klus aan te nemen. Hij rijdt dit keer geen bejaarden naar zonnige oorden, maar brengt een stel hippies naar een festival in Kroatië. De Nederlandse Miranda, type moeilijk asymmetrisch kapsel en grote bek maar klein hartje, heeft Marios bedrijf Paradise Trips ingehuurd. De buschauffeur krijgt nog minder zin in een vakantie in Kroatië als blijkt dat Miranda de nieuwe vriendin is van zijn zoon Jim.
Het is een bekend plottrucje om tegengestelde werelden te laten samenkomen en tegenpolen tegenover elkaar op te stellen. De hippies hebben idealen en een open blik naar de wereld, terwijl de nurkse Mario zijn blik juist steeds meer verengd en zijn wereld verkleind heeft. Hij heeft heel wat te stellen met de alternatieve blowende en in zelfgemaakte kleding gehulde twintigers uit een commune. Hij wil dan ook zijn eigen regels heel duidelijk stellen. Mario heeft de touwtjes in handen als hij achter het stuur zit. Zo valt er niet te tornen aan zijn muziekkeuze, veelal bestaande uit onvervalste smartlappen. In zijn speelfilmdebuut Paradise Trips stelt de Vlaamse filmmaker Raf Reyntjens veel vertrouwen in het vet aanzetten van deze contrasten. Het helpt hem vrij geruisloos door de eerste helft, waarin de personages vorm krijgen en de onvermijdelijke conflicten worden gemarkeerd. Het duurt natuurlijk niet lang voor Mario oog in oog met Jim komt te staan. Elkaar vermijden lijkt aanvankelijk de beste remedie, maar dat kan uiteraard nooit lang goed gaan. De aanstaande pensionado kan het wel heel goed vinden met zijn nieuwe kleinzoon. Het jochie geniet een vrije opvoeding en houdt van het spelen van computerspelletjes. Zijn opa mag best even zijn spelcomputer lenen om beter te worden in het spelen van Super Mario.
Paradise Tours is nauwelijks te bestempelen als een roadmovie. Zo rijden Miranda en Jim met hun zoon achter de bus aan. Het geeft Reyntjens de tijd om de aanstaande confrontatie van belangen en gevoelens nog even uit te stellen. Het zwaartepunt van dit Vlaamse feelgooddrama ligt juist bij het hippiefestival in Kroatië. Mario treft een zooitje ongeregeld aan dat in tenten slaapt, maar wordt al snel met zijn eigen vervelende karaktertrekken en emotionele blokkades geconfronteerd. Reyntjens richt zich dan ook voor een groot deel op de ontwikkeling van zijn hoofdpersoon, die langzaam de lijntjes steeds meer laat vieren. De uitleg van het verbroken contact met zoon Jim en voorzichtige pogingen tot toenadering voelen daardoor wat obligaat aan. Amusant is echter het summum van Marios nieuw gevonden vrijheid. Als hij door toedoen van geestverruimende middelen in een fantasiewereld belandt en Reyntjens Super Mario Bros. in real life uitvoert. Was het Japanse gamepersonage ook niet een eenvoudige loodgieter met een grote snor die met wat durf, een open blik en doorzettingsvermogen tot ongekende prestaties kwam? De parallellen zijn wellicht wat vergezocht, maar de scène wordt er niet minder geestig door.
Mario Donckers is wellicht geen held, of misschien één op sokken, maar dat kan niet worden gezegd van zijn vertolker Gene Bervoets. De Vlaamse acteur is de rol van bromsnor op het lijf geschreven. Zijn acteerwerk heeft een positief tragikomische lading. Zijn Mario is in essentie een goedzak die op het sociale vlak gewoon niet zo handig is. De aard van het hoofdpersonage stuurt dit sympathieke Vlaamse filmproject weinig verrassende wegen in. Het einde is zelfs ongekend klef, de thematiek afgezien van Marios ontwikkeling een tikkeltje te vlak. Maar ach, soms zijn er van die enigszins voorspelbare lichtvoetige dramas die instant sympathie genereren. Paradise Trips behoort zeker tot deze categorie.
