Diep in de bossen van Myanmar wonen Htwe en Thein Shwe met hun kroost. Iedere dag haalt het echtpaar via hun zelfgemaakte pomp olie uit de grond, gieten die olie in vaten en verkopen het daarna voor een gunstige prijs. Regisseur Saeed Taji Farouky legt dit proces heel precies vast. Niet alleen laat hij zien hoe het koppel alle moeite doet het zwarte goud boven grond te krijgen, ook belangrijk is hoe ze achteraf het plakkerige en ontvlambare goedje van zich afwassen.
Het heeft iets erg alledaags. Alsof het om een heel normale werkdag gaat. Dat is het natuurlijk ook voor deze twee. De handelingen van Htwe en Thein verraden automatisme, zij voeren dit werk overduidelijk al veel langer uit. Dit persoonlijke booreiland is voor ons, het westerse publiek, op zijn minst een bezienswaardigheid. Alsof wij even een oliepomp zouden aanleggen in onze achtertuin.
Hoe intrigerend dit leven ook is, A Thousand Fires duurt anderhalf uur. Je mag toch verwachten dat er dan meer wordt getoond dan het zoeken en verkopen van olie. Dat is ook zo. Htwe en Thein willen dat hun kinderen ooit hun werk overnemen, maar die hoop staat op wankele bodem. Zo is hun oudste zoon meer geïnteresseerd in voetbal dan olie (geef hem eens ongelijk) en sluit hij zich aan bij een voetbalclub. Liever tegen een bal trappen dan iedere dag die vieze olie van zich af moeten schrobben.
Voor de spirituele gemoedsrust vragen Htwe en Thein geregeld advies aan een soort waarzegger. Voor een bepaald bedrag voorziet deze kerel zijn klanten van geruststellende woorden, al geeft hij Htwe en Thein wel mee dat hun zoon met een andere naam, passende bij zijn sterrenbeeld, écht iets van zijn leven had kunnen maken. Nu is hij een luilak met een allergie voor hard werken. Hoe deze waarzegger aan zijn wijsheid komt blijft onbekend (we zien hem uitvoerig schrijven op een stuk papier maar wat precies blijft verborgen), maar dat kan het koppel schijnbaar weinig schelen.
A Thousand Fires heeft dus genoeg mogelijkheden om het aandoenlijke paar reliëf te geven; toch blijft Farouky hangen bij de olie en de alledaagse handelingen van zijn hoofdpersonages. Er ontbreekt een soort diepgang. Hoe zijn Htwe en Thein in deze situatie beland? Hoe hebben zij hun kinderen opgevoed, waar gaan die pubers naar school? Hoe zal het hun oudste zoon vergaan als voetballer?
Het sterke gevoel heerst dat Farouky dit gezinnetje van een afstand observeert, maar ons nooit deel laat uitmaken van hun bijzondere wereld. A Thousand Fires biedt de mogelijkheid te proeven van een leven dat ver is verwijderd van de gemiddelde westerling, maar daar is deze documentaire uiteindelijk te vluchtig voor. De beelden zien er intrigerend uit, het geheel ontstijgt nooit het niveau van een curiosum.
