Veilingen kunnen uitstekende cinema opleveren. De spanning is makkelijk op te drijven; personage A wil graag een object kopen, maar personage B komt met een hoger bod. Ze blijven tegen elkaar opbieden en naarmate de prijs stijgt, neemt ook de spanning toe: wie geeft als eerste op? Komt er een bod uit onverwachte hoek? In die strijd blijft het verhaal achter het gewilde object vaak onderbelicht. Dat verhaal kan bijzonder zijn, maar ook buitengewoon oninteressant.
André is gespecialiseerd in moderne kunst én veilingmeester. Hij verdient de kost door kunstwerken op te sporen, in te kopen en vervolgens te veilen. Hij is een verwaande kwast, wat zorgt voor spanning met zijn stagiaire Aurore. Zij is een jonge, gedreven vrouw die graag carrière wil maken in de kunst- en veilingwereld. Maar ze is het simpelweg niet eens met de methodes van haar baas.
Andrés werk wordt een stuk interessanter wanneer Martin, een eenvoudige fabrieksarbeider, een verloren gewaand schilderij van Egon Schiele, een Oostenrijkse expressionist, in zijn bezit blijkt te hebben. De verkoop van het doek blijkt complexer dan verwacht; het kunstwerk is tijdens de Tweede Wereldoorlog gestolen door de nazi's. Martin is zich echter van geen kwaad bewust en wil na het horen van dit nieuws zo snel mogelijk van het schilderij af.
Wat volgt is een rommelpotje aan veel te veel subplots en matig drama rondom onsympathieke personages. In de eerste scène blijkt dat André racisme gedoogt als het een goede verkoop oplevert. Aurore is het hier niet mee eens en lijkt daarmee de sympathieke tegenhanger te worden. Dat wordt echter tenietgedaan wanneer zij zich blijkt te ontpoppen tot een pathologische leugenaar, die liegt om haar zin te krijgen.
Het conflict rondom het gestolen schilderij is vrij boeiend. De morele complexiteit die de historie met zich meebrengt is interessant en drijft het plot voort met een lekker tempo. De positionering van de ingewikkelde politieke spelletjes in de kunstwereld is uitdagend, en wordt goed afgezet tegen de simpelheid van Martins denken en bestaan.
Helaas verdrinkt het verhaal in een sleur aan persoonlijke verhaallijnen van Aurore en André. Voorbeelden zijn het drama tussen André en zijn ex-vrouw, het conflict tussen Aurore, haar vader en een man op de kunstveiling en óók nog een conflict tussen Martin en een van zijn vrienden. Een hoop van deze verhaallijnen wordt slecht uitgewerkt.
De film probeert uit deze onderontwikkelde subplots echter wel emotie te halen en verwacht dat de kijker geeft om buitengewoon onsympathieke personages. Dat kan: met de juiste invalshoek is het goed mogelijk om een emotionele climax te hebben voor een slecht persoon. Het gebrek aan karakterontwikkeling zet daar echter een streep door. De verhaallijn van Martin is echt de emotionele kern; het had de film gesierd als daar meer focus op had gelegen.
Hoewel de politiek van de kunstwereld boeiend is, overtuigt Le Tableau Volé te weinig. De hilarisch stereotiepe Amerikaanse zakenman helpt daarbij niet. Eénmaal een misstap maken in het conceptueel goede verhaal is te vergeven, maar wanneer dat meermaals gebeurt wordt het frustrerend.
