Een familiegeschiedenis is vaak een complex thema dat moeilijk te verfilmen is, zeker als het ook nog eens over je eigen familie gaat. Lei Lei vermengt documentaire, animatie, oude foto's, klei, fictie en realiteit om tot een gelaagd collage van zijn eigen vader en grootvader te komen. Ningdu is een krachtig essay waarin niet de absolute waarheid gezocht wordt, maar de verhalen van individuen een bijzondere poëtische lading krijgen toebedeeld.
Te horen is hoe Lei Lei zijn vader, Lei Jiaqi, en opa, Lei Ting, interviewt over het verleden. Tijdens de Grote Sprong Voorwaarts onder het bewind van Mao, wordt Ting gedwongen om op het land te werken, waardoor hij zijn familie niet veel meer kan zien. Als zijn vrouw overlijdt, mogelijk door het vele landbouwgif dat vliegtuigen over de omgeving uitstortten, komt Jiaqi in een weeshuis terecht.
Deze verdrietige geschiedenis wordt verteld vanuit het perspectief van Jiaqi en Ting. De familie krijgt vorm als minimale hoofdjes van gekleurde klei. Deze klei beweegt zich voort op oude zwart-witfoto's of worden zelfs over groepsfoto's van de daadwerkelijke familie geplakt. De klei werkt soms wat afstandelijk, omdat we nooit de gezichten van de familie te zien krijgen, maar creëert tegelijkertijd wel veel poëtische vrijheid.
Tijdens de Culturele Revolutie werd het nog veel zwaarder voor de familie. Er komen veel pijnlijke verhalen naar boven. De film dient op indrukwekkende wijze als herinnering hoe weinig invloed het leven van individuen tegenover de grote gebeurtenissen in de geschiedenis heeft. Juist tegenover dit soort grote veranderingen blijkt het moeilijk om het juiste te kunnen doen.
Ondanks de nadruk op deze communistische geschiedenis, blijft de film vooral draaien om de persoonlijke verhalen van Ting en Jiaqi. Hier ligt de kracht van de film, maar tegelijkertijd, vanwege de stijlkeuze van Lei Lei, brengt dat weinig invoelbare momenten met zich mee. Gelukkig blijkt vooral de vader van Lei een begenadigd verteller waardoor de film nog wat van zijn vaart blijft behouden.
Ningdu is uiterst persoonlijk en lijkt met name voor de regisseur zelf een erg belangrijk werk te zijn. Stilistisch gezien biedt de film een fijne eigenzinnigheid waardoor het een vrijwel uniek experiment is. De kijker krijgt alleen misschien net iets te weinig om de focus op de kleipoppetjes te kunnen bewaren. Deze levendige collage is ondanks het trage tempo toch meer dan de moeite waard vanwege de grensverleggende manier waarop hij is samengesteld.
