Aan metaforen geen gebrek in de tweede lange speelfilm van Michael Koch. Vaak hebben ze een natuurlijke of biologische oorsprong. De bergen rondom een dorp in Duitstalig Zwitserland hebben te kampen met een aardverschuiving. De stenen liggen overal en moeten worden verzameld en opgeruimd. De favoriete koe van de zwijgzame boer Marco, een nieuwkomer in het gebied, moet worden afgemaakt. En als de man net getrouwd is met bardame Anna hoort hij dat hij ernstig ziek is.
Tuimelende stenen en ziek vee zijn slechts enkele metaforen in Kochs eenvoudig opgezette relatiedrama Drii Winter (dat in andere landen uitging als A Piece of Sky). De Zwitserse Oscarinzending combineert het drama van twee pasgetrouwden met beelden van alledaagse handelingen in de Zwitserse Alpen. De hoofdstukken worden geïntroduceerd door een statisch zingend koor. Af en toe zijn er onbegrijpelijke misplaatste uitspattingen, zoals het filmen van een Bollywoodscène rond het dorp.
Koch probeert zijn publiek in te pakken door de eenvoud van het dorpse en boerenleven te verbeelden. De personages zijn geen spraakwatervallen. Veel info komen we indirect te weten, bijvoorbeeld omdat bijfiguren dit uitspreken. Zo krijgen we te horen dat Anna wel vaker voor een man valt die ze niet lang aan zich gebonden kan houden. Van een van hen heeft ze een dochter. Waarom ze precies voor de bonkige stugge Marco valt is ook onduidelijk. Het is niet bepaald een lachebekje.
Al in de wittebroodsweken slaat het noodlot toe. Marco geeft aan dat hij soms slecht ziet met een oog. Ach, gaat vanzelf wel weer over. Na een ongeval belandt hij in het ziekenhuis en daar ontdekt de arts een flinke hersentumor. Het gezwel zit niet alleen in een motorisch belangrijk gebied, maar zorgt er ook voor dat hij zijn impulsen niet onder controle kan houden. Het leidt niet alleen tot gênante, maar ook gevaarlijke situaties, waarvan dochter Julia wel eens het slachtoffer zou kunnen worden.
Drii Winter, dat gesproken wordt in het lastig verstaanbare Zwitsers Duits, heeft een gemoedelijk tempo. Op de genoemde grote gebeurtenis na, moet het drama het niet hebben van de wendingen of hoogoplopende emoties. Conversaties zijn terloops; het beeld klinisch en weinig dynamisch. Tegelijkertijd is het een prachtige verkenning van intermenselijk contact en emoties, die - in tegenstelling tot veel filmdrama's - nu eens niet gekenmerkt wordt door wervelende dialogen.
Koch excelleert met hetgeen er niet wordt gezegd, maar wel wordt gevoeld. Het geeft Kochs relatiedrama echter ook iets afstandelijks. Je zou haast willen dat er eens een keer flink gevloekt of geschreeuwd wordt. Niet omdat menig speelfilm dit dicteert, maar omdat de personages van alles doormaken, maar weinig blijk geven van de impact ervan op hun gevoelsleven. Het maakt Drii Winter soms lastig te verstouwen. Het gebrek aan verbaal vuurwerk is weliswaar een welkome afwisseling, maar zorgt voor een haast onverteerbare gelatenheid.
