Regie: Nicola Marsh, Giovanni Reda | Speelduur: 63 minuten | Jaar: 2022

Het begin van Stay on Board: The Story of Leo Baker is behoorlijk verwarrend. Lacey Baker wordt voorgesteld als Lacey, maar wordt door vrienden aangesproken met Lee of Leo. Bovendien wordt er naar hem verwezen met 'zij' en 'haar' door het skatecommentaar, maar met 'hem' en 'zijn' door het merendeel van de geïnterviewden. Gelukkig wordt het al na vijf minuten duidelijk dat Leo Baker geboren is als de vrouwelijke Lacey Baker, maar als transgenderpersoon zich identificeert als niet-vrouwelijke Leo Baker.

Na deze verduidelijking is de rest van de documentaire in het opzicht van voornaamwoorden en verwijzingen goed te volgen, al is het wel even wennen dat sommige geïnterviewden naar Leo verwijzen met het Engelse 'they' en 'them' (waar de ondertiteling 'die' en 'hun' van maakt). Na een paar zinnen is de nieuwigheid er vanaf en hoor je het niet eens meer.

Je moet echter wel goed opletten als je wilt weten wat er daadwerkelijk in het verhaal gebeurt, aangezien veel scènes een behoorlijk tempo hebben. Zo is bijvoorbeeld een skateboardwedstrijd een wirwar van skatende mensen, commentaar en soms ook nog een interview tussendoor, waardoor je bijna niet weet waar je moet kijken, zeker niet als je vooral bezig bent de ondertiteling te lezen.

De gehaaste scènes worden gelukkig afgewisseld door kalmere inkijkjes in Leo's persoonlijke leven. Daarin wordt pijnlijk duidelijk dat skateboarden en jezelf zijn niet samengaan voor Leo en hoe moeilijk hij het daarmee heeft gehad. Dit wordt verteld in eerlijke en open interviews, waarin Leo en zijn persoonlijke omgeving hun hart openen en durven te vertellen wat ze voelen. Leo is vaak bijna in tranen wanneer hij iets pijnlijks zegt, maar je hoort ook de blijdschap in zijn stem wanneer hij aan het einde van de film voor zichzelf kiest.

Leo's persoonlijke verhaal wordt duidelijk uiteengezet, maar hoe zijn skateboardcarrière daardoor veranderde wordt onvolledig uitgewerkt. Zo is er een scene na het uit de kast komen waarin Leo bij de jongens in plaats van bij de meiden gaat skateboarden, terwijl hij de scènes erna toch weer bij de meiden skatet. Die ene scène met de mannelijke skaters wordt daarna niet meer aangehaald en schept dus eigenlijk alleen maar verwarring.

Helaas zijn er op het gebied van montage ook wat discutabele keuzes gemaakt. Dit zie je bij de eerdergenoemde haastige scènes, maar ook door de ieniemienieletters waarin de geïnterviewden worden geïntroduceerd. Deze teksten blijven ook maar anderhalve seconde in beeld, wat toch te kort is voor mensen die ook nog de ondertiteling moeten lezen.

Stay on Board is door alle echte en rauwe emotie een documentaire waar vanaf spat dat hij het waard was te worden gemaakt. Een film die duidelijk is gemaakt omdat iemand een verhaal te vertellen had en niet omdat er geld mee kan worden verdiend. Maar hoewel het interessante verhaal en de oprechte emoties Stay on Board zijn bestaansrecht geven, zijn het helaas ook de enige echt goed geslaagde aspecten van de film.

Stay on Board: The Story of Leo Baker is te zien bij Netflix.