Het Hongaarse Natural Light bevindt zich in een traditie van ingehouden, humanistische oorlogsdrama's die sterk gedragen worden door het spel en de mimiek van de hoofdrolspeler. Denk aan het recente, ook uit Hongarije afkomstige Son of Saul uit 2015 of de Russische klassieker Kom en Zie uit 1985. Regisseur Dénes Nagy vertelt het verhaal van korporaal István Semetka aan de hand van mooie beelden, maar of hij werkelijk iets toevoegt aan het genre valt te betwijfelen.
De Sovjet-partizanen zijn de vijand van het Hongaarse leger, zo legt de begintekst uit. Daarmee krijgen de gebeurtenissen een historische duiding, maar het verhaal voelt weinig plaats- en tijdgebonden. Omdat István het middelpunt van de film is, ziet de kijker vooral het individuele leed, en de twijfel die schuilgaat achter de verantwoordelijkheden van een korporaal. István probeert het goede te doen, maar loopt tegen keuzes van zijn leidinggevenden aan die niet passen bij zijn eigen gedrag.
Het duurt even voor István echt te peilen is. Omdat hij een sterke leider moet zijn, valt er niet veel van zijn gezicht af te lezen. Pas naarmate de film vordert worden barstjes en nuances zichtbaar. Deze subtiele verandering is te danken aan de sterke vertolking van Ferenc Szabó. Ook het camerawerk draagt bij aan het goed in beeld brengen ervan. Er zijn veel close-ups op de gezichten en de belichting is erop gericht om de lijntjes en het vuil precies genoeg te laten opvallen. Dit benadrukt de menselijkheid en vooral ook de kwetsbaarheid van het menselijk lichaam.
De esthetiek van de film is effectief. Wanneer personages in beeld zijn is de camera op hun gezichten gefocust en vervaagt de omgeving, waardoor de kijker extra in de ervaring van de personages meegaat. De shots van de landschappen vormen een mooi contrast met de gruwelen van de oorlog. De scène waar de filmtitel naar verwijst, ziet er prachtig uit en zorgt tegenover een eerdere scène waar juist geen sprake is van 'natuurlijk licht', voor een schrijnend slotakkoord.
Hoewel de film het verhaal weet over te brengen en slaagt in de opzet om het menselijke voorop te zetten, is hij niet zo baanbrekend als eerder genoemde oorlogsdrama's. Het is een prima toevoeging aan een genre, maar mist net dat extra's om zich écht vast te bijten. Vanwege de prachtige en kundige vormgeving is Natural Light de moeite waard om op het grote doek te zien. Of hij ook een mooie plek in de filmgeschiedenis weet te veroveren, zal de tijd leren.
