Regie: Taketoshi Sado | Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2022

Zinnen zeggen die nog nooit zijn gezegd; het lijkt makkelijk en moeilijk tegelijkertijd. Eén ding is in elk geval zeker: in LiSA Another Great Day zullen ze niet te vinden zijn. De muziekdocumentaire over het backstageleven van de Japanse Risa Oribe (artiestennaam: LiSA) is zo generiek dat ik halverwege verschillende talen ondertiteling ging uitproberen, om te kijken of de Nederlandse niet wat hadden gemist.

En het kan inderdaad dat mijn westerse referentiekader niet goed gekalibreerd is op de meer subtiele aspecten van de Japanse (pop)cultuur. En het zal ook niet helpen dat ik niet bekend ben met LiSA noch haar muziek. Wel te herkennen zijn de bekende beats van de muziekdocumentaire. De situaties in de studio en op het podium, maar ook in de tourbus, in marketingvergaderingen en bezoekjes aan het ouderlijk huis komen langs. Wat ook ontegenzeggelijk te herkennen is: de structuur is een rommeltje.

Het is meer een compilatie van verschillende voorvalletjes, zonder merkbare coherentie. Qua thematiek en chronologie weet je nooit waar je aan toe bent, want de documentaire lijkt ongeveer elke vijf minuten naar zijn einde toe te werken, om daarna weer vrolijk een doorstart te maken. Zo komt de apotheose van LiSA's meest recente tour een halfuur te vroeg, gevolgd door de ontboezeming dat de roadcrew echt familie is geworden (weer zo'n cliché). Hierna volgen scènes waarin ze met haar zus merchandise inspecteert, gevolgd door een langdradige vertelling in de keuken ("Vroeger hield ik niet van koken, maar nu wel").

Zeker die laatste scène is exemplarisch voor hoe de documentaire veel te lang is voor wat hij te vertellen heeft. De paar interacties die wel een inkijk in de ziel geven, bijvoorbeeld met de stemcoach, de masseuse of de componist, worden verwaterd met vaag gezever over persoonlijke moeilijkheden en uitdagingen die nooit echt worden benoemd. Er zijn betere delen, zoals het lange vloeiende shot waarin LiSA van het podium afstapt en onmiddellijk instort van uitputting en emotie. Maar voor elk moment van waarde zijn er ook vijf zielloze vergaderingen.

Het helpt voor de gevoelslengte ook niet dat de artiest als enige haar verhaal vertelt. Er is te weinig extern perspectief, of ook maar enige context en afwisseling. De paar lichtpuntjes daargelaten praat LiSA de hele tijd gesloten over onderwerpen die je juist associeert met openheid. Zo is er de scène over de relatie met haar zus, met zinnen als "Mijn zus groeide op in hetzelfde huishouden, ze begrijpt me als geen ander," en nog meer clichés. Het is te veel vertellen en te weinig laten zien. Daardoor zijn hele stukken eigenlijk niet interessant.

Dit is zodoende echt een product voor diehard-fans. Een mix tussen een tienerdagboek, een veel te lange influencervlog (compleet met koffiehuismuziek op de achtergrond) en een saai opstel. De muziek van LiSA zelf daarentegen, is opzwepend. De minuutjes podiumbeelden die - meestal compleet lukraak - in de mix worden gegooid bieden hoop; misschien is de echte verdieping omtrent LiSA gewoon in de muziek zelf te vinden.

LiSA Another Great Day is te zien bij Netflix.