Met zijn nieuwe film weet Quan'an Wang op bijzondere wijze het uitgestrekte landschap van Mongolië te vangen. Mongolië is een uitermate groot land, waar relatief weinig mensen wonen, wat het één van de dunstbevolkte land ter wereld maakt. In dit enorme graslandschap vindt Wang een geheel andere vorm van tijd. Öndög is dan ook met name een film over tijd met als hoofdpersonage het vergezicht van de Mongoolse steppe.
Agenten vinden het lijk van een jonge vrouw in een graslandschap tussen de grazende paarden. De politie moet terug naar de stad voor versterking. Ze laten een achttienjarig groentje achter om het lijk te bewaken en vragen de enige omwonende in de verre omtrek, een herderin, om een oogje in het zeil te houden. De herderin probeert een man van de jongen te maken en weet hem vervolgens ook te verleiden.
Er gebeurt verder vrij weinig. Naar westerse maatstaven is de film zelfs tergend langzaam te noemen. Hij bestaat met name uit hele wijde shots, die van ver gefilmd zijn, waardoor vooral het landschap overheerst. Zelden zien we een personage van dichtbij. Als opeens een gezicht te zien is, heeft dit een enorme betekenis. Er gebeurt dan ook van alles wat van belang is in een mensenleven. Een zwangerschapstest in niemandsland, prille en ongemakkelijke liefde en een ontmaagding bij een kampvuur tegen een kameel aan, zorgen voor cinematografische hoogstandjes met de huilende wind als geluidsdecor.
Ondanks het visuele spektakel is Öndög door zijn traagheid wel een erg moeilijke film om spontaan verliefd op te worden. Dit lijkt echter precies de bedoeling van Wang. De film biedt een volledig ander tijdsbesef, wat makkelijk begrepen worden als het gevoel van pure verveling. Is dit erg? Nee, want ook verveling kan leiden tot prachtige dingen. Wang toont op authentieke wijze een totaal andere wereld.
Het woord uit de titel betekent zoveel als ei, wat terugslaat op zowel een dinosaurusei als een ongeboren kind. Öndög is een verhaal over groeiend leven, maar laat ook zien dat het leven zomaar weer afgelopen kan zijn. De film benadert de grote thema's van het leven op geheel eigen wijze. Het plot, voor zover aanwezig, hangt van complete toevalligheden aan elkaar. De intense traagheid die daarbij komt kijken zou je bijna voor lief nemen, maar maakt het soms wel erg moeilijk om de volledige aandacht op de film te houden. Het is vooral een ongelofelijk interessant esthetisch proces waarmee Öndög tot leven gebroed wordt. En daarmee volkomen uniek.
