Het niet aflatende nieuws over vluchtelingen is overweldigend. Het gevaarlijke is dat velen het afdoen als een politiek probleem in plaats van het menselijke aspect te erkennen. Derhalve blijven films als The Long Season belangrijk, ook al is dit niet de eerste of beste documentaire die het verhaal van vluchtelingen in een vluchtelingenkamp vertelt (denk bijvoorbeeld aan The Walnut Tree). Desalniettemin is The Long Season een boeiende film over mensen en hun dagelijkse leven in een Libanees kamp in de Begaa Vallei tussen Damascus en Beiroet. Met problemen die daar specifiek bij komen kijken, en problemen die elk mens overal kan tegenkomen.
Zo zijn de eerste kinderen die we zien huilen niet aan het huilen vanwege wat ze meegemaakt hebben in de oorlog in Syrië of vanwege de kampfaciliteiten of het gebrek daaraan. Ze huilen omdat ze als typische broer en zus met elkaar begonnen te stoeien totdat dit te ver ging en er klappen vielen. De jongere, agressievere broer is bijna twee koppen kleiner dan zijn oudere zus en dat krijgt hij te merken ook als hij begint met slaan. Het is iets wat overal ter wereld ter wereld gebeurt, ongeacht klasse of situatie.
Ander drama in het kamp is minder universeel, hoewel de menselijke emoties er niet minder om zijn. Zo wordt een gezin van een man, vrouw en minstens vier kinderen in het kamp extra verstoord doordat de man er een tweede vrouw bij neemt. Dit levert uiteraard spanningen op tussen deze nieuwe, jongere vrouw en de eerste vrouw en haar kinderen. De tweede vrouw noemt de situatie waarin ze nu is belandt hels, maar ze trouwde om de onderdrukking van IS in de Syrische stad Raqqa te ontvluchtten en prefereert toch haar huidige leven: ''De hel hier is beter dan de hel daar.''
Tegelijk is er ook een jonge vrouw die juist terug moet naar Raqqa, omdat haar vader die daar nog woont een bruidegom voor haar heeft gevonden. Een veel oudere man, die ze niet kent of ooit heeft gezien. Medebewoners van het kamp verklaren haar voor gek en zeggen dat zij niet terug moet gaan naar het Raqqa dat velen van hen zijn ontvlucht. Zij willen haar niet zomaar laten gaan. Vooral één jongeman die haar eigenlijk ten huwelijk wilde vragen zou graag zien dat ze blijft.
Er zijn ook lichte momenten in het kamp. Een groep vrouwen die samen een kopje koffie drinken, gebruiken hun kopjes om elkaars toekomst te lezen in de achtergebleven koffiedrab. Iets wat ze niet al te serieus nemen en plezier mee hebben. De conclusie is klassiek en specifiek: er wordt een reünie voorspelt met mensen uit het verleden voor het kamp, én tranen. Als het sneeuwt in het kamp kan iedereen zijn en haar sores even vergeten om met zijn allen sneeuwballen te gooien. Al deze mensen en hun levens worden op intieme wijze gefilmd, met lange, ononderbroken shots die hun menselijkheid en veerkracht benadrukken in een ogenschijnlijk hopeloze situatie.
