Kunst is jezelf uitdrukken. Een product is iets waar je winst op wil maken. Film zit er tussenin. Niet voor niets zijn er heel wat regisseurs die persoonlijke films afwisselen met producten die een wat breder publiek aanspreken. Iemand als Clint Eastwood wil de gaten tussen zijn serieuze films wel eens opvullen met studio-zoethoudertjes, en ook de Texaanse humanist Richard Linklater stopt wel eens een School of Rock tussen zijn Before Sunrise en -Sunset.
Zijn Bad News Bears is een remake van het nèt niet gelijknamige The Bad News Bears uit 1976 en ook de twee films zelf ontlopen elkaar nauwelijks. Nog steeds is er een honkbalteam dat bestaat uit grofgebekte incompetente losers. Nog steeds wordt dat team gecoacht door een grofgebekte incompetente loser. Nog steeds blijken alle grofgebekte incompetente losers aan het einde wat minder incompetent en loserig te zijn dan ze aan het begin leken. Nog steeds blijven ze de hele film lang wèl grofgebekt.
Twintig jaar geleden was de toen twaalf-jarige Jerry O'Connell erg enthousiast over zijn rol in Stand By Me omdat hij een paar keer shit mocht zeggen. De pakweg acht jaar oude kinderen uit Bad News Bears hebben haast geen enkele zin die niet voor minstens de helft bestaat uit een variatie op dat woord. Het f-woord en de daarbij behorende daad ontbreken, maar verder lijkt alles wel voorbij te komen. Het is dat de Nederlandse ondertiteling son of a bitch nog steeds trouw vertaalt als sodeju, maar ik vraag me af wat de door Kijkwijzer toegelaten zes jaar oude kinderen aanmoeten met een zinsnede als pijp me.
Het 'Kids Say the Darndest Things'-principe zou de grootste bron van humor in Bad News Bears moeten zijn, maar we hebben de laatste jaren alleen al zo vaak vuilbekkende kinderen op het scherm gezien dat het allemaal een beetje verouderd aandoet. Na een minuut of tien zijn alle krachttermen wel voorbij gekomen en lijkt de gimmick de film zelf mee onder water te trekken.
Toch is het uiteindelijk helemaal niet zon vervelende film, en dat is vooral te danken aan Thornton. Zijn Morris Buttermaker is het soort loser van middelbare leeftijd die prima in het rijtje volwassenen-met-een-mislukt-leven-films van de afgelopen jaren past: inspiratieloos als Michael Douglas in Wonder Boys, eenzaam als Bill Murray in Lost in Translation en verlaten door zijn vrouwen als diezelfde Murray in Broken Flowers. Hij is misschien een wat grotere klootzak, maar Bad News Bears volgt trouw de regels van Hollywood en dus geldt het Hoe groter de klootzak, hoe kleiner het hartje-principe.
Thornton slaagt erin de film een soort van schattigheid mee te geven. Hoeveel krachttermen de kinderen ook uitspugen en hoe vaak de grappen gewoonweg niet werken, het heeft allemaal iets aandoenlijks. Bad News Bears doet vooral denken aan een puppy op ijs. Het gaat continu op zijn bek en komt geen meter vooruit, maar toch verschijnt er ongewild minstens een halve glimlach op je gezicht.
Als je Bad News Bears vergelijkt met Linklaters Dazed & Confused, waarin een honkballende jongen een dag lang werd gevolgd zonder dat er sprake was van een echt plot, blijft er van de eerstgenoemde nagenoeg niets over. De personages zijn platter, de humor flauwer en de sfeer minder. Toch zijn de twee uur snel voorbij, en als je je over het uitgekauwde uitgangspunt heen kunt zetten valt er nog best wat plezier aan te beleven. Over pakweg een half jaar verschijnt Linklaters volgende film, A Scanner Darkly, dat alles in zich heeft weer een film van formaat te worden. Tot dan is Bad News Bears een zoethoudertje dat niemand echt zal opwinden, maar ook weinig mensen echt teleur zal stellen.
