De titel doet vermoeden dat het hier om een biografische film of soortgelijke documentaire over de Franse stervoetballer Zinedine Zidane gaat, maar niets is minder waar. Zidane: un portrait du 21e siècle is een experiment in lange lens fotografie, dat in zekere zin op een erg aparte manier een portret schetst van Zinedine Zidane. Zeventien cameras volgden op zaterdag 23 april 2005 tijdens een voetbalwedstrijd tussen Real Madrid en Villareal alléén de bewegingen en gedragingen van Zizou.
Verwacht geen spectaculaire voetbalfilm of iets van dien aard: hoewel Zidane zo nu en dan zijn acties maakt, heeft hij vaker niet dan wel de bal en loopt hij in verschillende tempos over het veld zonder eigenlijk veel te doen. Hij zweet, zucht, steunt, kijkt, wandelt, rent en zweet nog een hele hoop meer. Dan weer is zijn hoofd in close-up te zien, dan weer volgt een andere camera hem in medium shots, en regelmatig is hij met zijn hele lichaam in beeld. Af en toe worden de haarscherpe beelden van de zeventien cameras, die opgenomen zijn onder leiding van cinematograaf Darius Khondji (Delicatessen, Se7en, Panic Room), afgewisseld met onscherpe beelden van de Spaanse televisie.
In de rust worden beelden getoond van gebeurtenissen die zich die dag in de rest van de wereld afspeelden, om het belang van de wedstrijd en Zidane te relativeren, een punt dat in de opening ook al naar voren werd gebracht. Deze beelden worden voorzien van muziek door Mogwai, net zoals dat al eerder in de wedstrijd gebeurde. Dit is zowel een sterk als een zwak punt van de film. De beelden die voorzien zijn van deze muziek krijgen daardoor soms iets hypnotisch en worden daardoor interessanter, maar de afwisseling met het normale stadiongeluid is zeer ergerlijk: net als bij reclames op televisie of schrikeffecten in horrorfilms schiet het volume opeens omhoog (in ieder geval gevoelsmatig).
Desalniettemin zijn sommige aspecten van het geluid zeer interessant, zoals de manier waarop de Fransman zo nu en dan boven alles uit te horen is, iets wat je tijdens een voetbalwedstrijd nooit zo zal horen. Maar dat is vooral qua techniek opmerkelijk. De ondertitels die tegelijk moeten weergeven wat er in zijn hoofd omgaat, zijn dan weer zelden boeiend en lijken soms erg onwaarschijnlijk.
Tijdens de film wordt nooit echt duidelijk hoe de wedstrijd precies verloopt en wat precies de significantie van Zidane binnen het spel is. Of er wel of geen doelpunten vallen en wat de eindscore is, dat laten makers Douglas Pardon & Phi Parreno in het midden. Wat precies de intenties zijn van deze twee videoartiesten met Zidane: un portrait du 21e siècle blijft eveneens onduidelijk. Hetzelfde geldt voor de doelgroep van de film. Alleen mensen die van voetbal houden, nee, die fan zijn van Zinedine Zidane én van experimentele, abstracte cinema, waarbij het vooral draait om het verkennen van technische mogelijkheden, zullen echt uit de voeten kunnen met de vastlegging van Zidanes voetenwerk. Voor iedereen die niet behoort tot deze vermoedelijk extreem kleine categorie, valt er weinig te halen. Zij zullen voornamelijk een over het algemeen saaie film zien, zonder verhaal en waarin vrijwel niets concreets gebeurt.
