De Amerikanen hebben Jason Bourne, wij hebben Michael Bellicher. De reeks rondom de opgejaagde communicatieadviseur uit Den Haag, van start gegaan op de VPRO met de miniserie Bellicher: De Macht van Meneer Miller in 2010 en nu gevolgd door de speelfilm Bellicher: Cel, doet meer dan eens denken aan die andere trilogie. Waar held Jason Bourne ontsproten is aan het brein van schrijver Robert Ludlum, is de serie rondom Michael Bellicher gebaseerd op de boeken van Charles den Tex, een van Nederlands meest succesvolle thrillerauteurs. Voor de verfilming van dit tweede deel tekende regisseur Peter de Baan (Majesteit, De Prins en het Meisje), tevens verantwoordelijk voor twee van de vier afleveringen van de tv-serie. De rechten zijn inmiddels verkocht aan de Amerikaanse studio 20th Century Fox, waar de makers van hitserie 24 het verhaal zullen bewerken voor tv. Zowel de verfilming van het laatste deel, Bellicher: Wachtwoord, als de Amerikaanse remakes zullen dan ook niet lang op zich laten wachten.
Michael Bellicher is na zijn avontuur met meneer Miller goed terechtgekomen: Hij heeft een penthouse, een espressoapparaat en een goede regeling getroffen met zijn ex-vrouw en hun kinderen. Zijn werk als spindoctor heeft hij weer opgepakt, nu als zzper. Maar als zijn oude opdrachtgever, minister Wolbert Allaart, hem zegt te moeten spreken en vervolgens op de bodem van het kanaal wordt teruggevonden, begint de nachtmerrie opnieuw. Bellicher wordt opgepakt. Zijn huis wordt overhoop gehaald, zijn rekening geplunderd, evenals de spaarcenten van zijn tienerzoon, met wie hij net een beetje een goede band aan het krijgen was. Nergens is hij meer veilig en voor de tweede keer lijkt Bellicher het slachtoffer te zijn geworden van een omvangrijk complot. Geholpen door het neefje van de minister probeert hij te achterhalen wie zijn identiteit gestolen heeft en waarom.
Zo interessant of bloedstollend als The Bourne Identity of een van de opvolgers wordt Bellicher: Cel geen moment. Of de makers ervan uitgaan dat de Nederlandse bioscoopbezoeker last heeft van een slecht kortetermijngeheugen of een algeheel gebrek aan intellectueel vermogen, is niet duidelijk, maar de causale verbanden worden dik aangezet en de wetten van de logica regelmatig getart. Bij het bericht dat Bellichers kennis Allaart de dood heeft gevonden, wordt in een ultrakorte flashback het gezicht van de onfortuinlijke getoond, uit de scène waarin ze elkaar voor het laatst zagen. Hij was het, en hij wilde iets belangrijks zeggen. Maar nu kan dat niet meer want nu is hij dood.
Een onnozele keuze in het productiedesign zijn de gebreide truien en dikke brillenglazen van een New Kids-achtige bende, ter illustratie van hun tokkie-gehalte. Anno 1989 misschien, maar zo ziet white trash er niet uit, eerder Rietveldstudenten. Er is meer: de held die na een nachtje cel al vergeten is hoe zonlicht eruit ziet en zijn nieuwbakken partner die zich als een kamikaze op iedere nieuwe ontwikkeling stort en zo elke actiescène onbedoeld van een portie slapstick voorziet. De achtervolgingsscène in een bloemenveiling heeft dan ook een groot Bassie en Adriaan-gehalte.
Daan Schuurmans valt niets te verwijten. Hij speelt Michael Bellicher met verve. Tegen zijn acteerprestatie steekt de rest (Sanne den Hartogh uitgezonderd) schril af, hetgeen ook in de miniserie het geval was. Nou had Theo Maassen die als een soort Jaws de shots kwam binnenwandelen nog wel iets komisch, de schurk van Huub Stapel is pulp eerste klas. Bellicher: Cel is, net als voorganger Bellicher: De Macht van Meneer Miller, een beetje onbeholpen.
