Andrew was een schrijver voor series en films, in ieder geval de vreemdste films met Will Ferrell. Maar Andrew is nu Harper, omdat ze jaren geleden eindelijk begreep wat de oorzaak van haar levenslang vervreemdend gevoel was. Omdat ze elkaar sinds de transformatie amper hebben gezien, stelt Ferrell voor om van New York naar Los Angeles te reizen, met een cameracrew erbij die kan vastleggen hoe hij zijn goede maatje opnieuw kan leren kennen.
In Nederland is het misschien niet perfect, maar stukken beter dan in de VS, waar heel wat conservatieve en niet opgeleide inwoners alles wat afwijkt van de norm afkeuren omdat ze het simpelweg niet begrijpen (en aangeleerd worden om daar zo mee om te gaan). Ondanks dat - ironisch genoeg - Woody Allen ooit in één van zijn vroegere films liet zien dat er mannen bestaan die zich prettiger voelen als vrouw, liet de normalisatie van transgender zijn lang op zich wachten.
Harper heeft haar hele leven al gereisd door de VS omdat ze gek is op de typische moderne Amerikaanse cultuur: de wegrestaurants, sportwedstrijden, biertjes drinken bij uitzicht op prachtige landschappen. Ze vraagt zich af of ze dat nu nog kan doen, als iemand die zichtbaar in transitie is. En Ferrell vraagt zich ook wat af. Een hele boel dingen, zelfs.
Tijdens zijn reis stelt hij vragen. Of het gepland is of puur toeval, het zijn vragen die veel mensen zullen hebben, logische maar ook ogenschijnlijk domme. Maar alles mag gesteld worden, aangezien het komt vanuit oprechte nieuwsgierigheid en interesse in de persoon. Niet alleen hoe lang Harper al wist dat ze eigenlijk een vrouw was, maar ook hoe het voelt om ineens borsten te hebben.
Uit de introductie is het al duidelijk dat Will Ferrell haar steunde vanaf het moment dat ze uit de kast kwam. Er komen meerdere bekende mensen uit Saturday Night Live voorbij die er kennelijk hetzelfde over denken, er is zelfs een kort shot van Tracy Morgan die glimlachend zijn hand op haar gezicht doet. Will Forte straalt zelfs van geluk wanneer ze hem tegenkomen, zo blij is hij dat Harper eindelijk kan zijn zoals ze voelt dat ze is.
Tijdens de "gevaarlijke" momenten, zoals wanneer ze naar een sportwedstrijd gaan of een bar betreden, kan de documentaire natuurlijk onmogelijk oprecht zijn. Zelfs wanneer Will Ferrell als beroemdheid er niet zelf naast staat is er nog altijd de cameracrew. Niemand zal op Harper afstappen om haar verbaal of fysiek aan te vallen terwijl iemand staat te filmen.
Daarom is het ook geen verrassing dat dit nooit gebeurt, en even geeft het de valse impressie dat iedereen in de VS tolerant en passief is. Maar wanneer ze uit een stadje vertrokken zijn verschijnen de berichten op sociale media, en die verraden de werkelijkheid. Zij die op de achtergrond stonden toe te kijken of zelfs vriendelijk lachend foto's stonden te maken laten hun werkelijke gedachten horen, die zijn een stuk minder positief. Dit is het Amerika waar Harper op had gerekend, dus niet zo gek dat ze angst had.
Dat alle LHBT-mensen niet volledig op hun gemak zijn, zeker in de VS, is daarom niet vreemd. Maar Will Ferrell toont hoe simpel het kan zijn. Stap één: accepteren, want niemand valt een ander last door uit de kast te komen. Er sterft nergens ter wereld een schattige puppy omdat iemand aangeeft anders seksueel te zijn. Van binnen is de persoon nog steeds exact dezelfde persoon. Stap twee: stel gerust vragen. En klaar.
Wanneer Harper zich realiseert dat een deel van haar angst van binnenuit komt, toch niet volledige zelfacceptatie, begint ze te huilen. En Ferrell huilt met haar mee, het zijn geen krokodillentranen. Maar de twee hebben vooral lol. Ferrells komisch talent is zichtbaar, elke keer dat hij ter plekke een grap bedenkt. Dit is hoe ze altijd met elkaar zijn omgegaan, en een transitie brengt daar geen verandering in.
Tijdens de aftiteling blijkt dat er nog heel wat meer beeldmateriaal is en dat deze documentaire langer had kunnen duren. Gelukkig is dat niet het geval, binnen twee uur wordt er alles aangekaart dat nodig is. Ferrell, die Harper de schijnwerper gunt, begrijpt dat zijn goede maatje nog steeds dezelfde persoonlijkheid heeft. Hopelijk ook iedere kijker, maar de kans is klein dat tegenhangers überhaupt de moeite nemen om deze film te kijken en wat wijzer te worden. Want tja, hoe kan je nog iets haten nadat je geleerd hebt dat er niks is om te haten?
Will & Harper is te zien bij Netflix.
