Behalve dat George Clooney en Brad Pitt in meerdere films spelen waarin hun personages bevriend zijn, staan de twee acteurs ook bekend om hun vriendschap in het echt. Er is niks vreemd aan om deze twee samen zien. Dus wanneer ze in een film zitten waarin ze mannen spelen die elkaar niet kennen en vanaf het eerste moment niet mogen, dan moeten ze wel overlopen van acteertalent om dat geloofwaardig te maken. Clooney en Pitt zijn de minste niet, maar kunnen dit helaas niet verkopen, en dat zorgt voor een onwennige start in Wolfs.
Een lompe jongeman maakt een ongelukkige beweging, en nu zit Margaret op een hotelkamer met een lijk. Ze is openbare aanklager en kan zo niet aangetroffen worden, dus belt ze een nummer dat ze heeft gekregen voor wanneer ze ooit in een penibele situatie zit. Een man verschijnt om dit probleem te laten verdwijnen, maar voordat hij is begonnen verschijnt er een tweede soortgelijk figuur. Er zit niets anders op dan samenwerken, maar de nacht verloopt anders dan gehoopt.
Wolfs opent lekker intrigerend, met een vage scène waarin een onbekende vrouw kennelijk zeer ongerust is over iets. Daar komt al gauw het mysterieuze personage van George Clooney bij - tot nu toe een veelbelovend begin. En dan komt Brad Pitt ten tonele en barst de bel. Niet dat die binnenkomt in een clownpak en de hele vibe verstoort. Het is puur dat de twee personages elkaar niet kennen.
Wanneer twee beroemdheden hun vriendschap een deel van hun publieke imago hebben gemaakt, heeft dat gevolgen voor hoe hun personages overkomen. Als er volgend jaar een thriller verschijnt waarin Ryan Reynolds en Hugh Jackman elkaar niet kennen, zal iedereen ook in de lach schieten en menen dat dit een komedie gaat worden. Toevallig is dat ook waar Wolfs al gauw naartoe gaat.
Wolfs is absoluut geen doldwaze dijenkletser, maar meer een duistere misdaadkomedie. Een soort buddymovie, maar dan met moreel dubieuze 'fixers' in plaats van politieagenten of privédetectives. Zodra de twee mannen over hun haat stappen, wordt die storende kreuk weggestreken. Er zit ook behoorlijk wat actie in; wat even een doodserieuze thriller op één locatie leek te worden veranderd in een wilde nacht door New York.
Juist omdat het niet de ene grap na de andere is komt de humor goed over. Clooney en Pitt zijn speels met elkaar, dat werkt altijd. Het idee is dat dit twee mannen zijn die zichzelf beschouwen als eenzame wolven, unieke mensen, maar leren dat ze dezelfde persoon zijn. Twee oudjes zelfs, gezien het feit dat beide niet kunnen hurken zonder een knakkende rug.
De actie is goed in beeld gebracht, en dat mag gezegd worden over de hele film. Er zitten wat interessante klassieke shots in, zoals het bewegen over een menigte om uiteindelijk te eindigen op één enkel punt ergens aan de overkant. Het hele verhaal speelt zich af gedurende een nacht, maar er wordt speels gebruik gemaakt van kleur om visueel wat energie te geven.
Componist Theordore Shapiro, al zo'n dertig jaar overactief bezig, voorziet alles van een bijzondere soundtrack. Alsof uit housemuziek geknipte klanken los gebruikt worden. Deze ondersteunen de actiethrillersfeer maar ook de humor, die daardoor beter uit de verf binnen de serieuze setting.
Toch is Wolfs niet meer dan gewoon oké. Onderhoudend, maar niet bijster origineel of vernieuwend. En zeker geen film die emotioneel grijpt of op een andere manier diep indruk maakt. Een van de productiemaatschappijen is Plan B van Brad Pitt zelf, en het is te zien dat dit een project is waar de twee maatjes gewoon zin in hadden.
Dat plezier is er wel aan te zien. Maar dat dit iets was wat de heren samen konden doen moet wel het enige zijn geweest dat ze aantrok tot dit scenario. Op zich had dit best in de bioscoop mogen verschijnen - de film zou daar eerst uitkomen maar dat plan werd kort voor de release toch weer ingetrokken. Maar voor een film die thuis bekeken moet worden is hij onderhoudend genoeg dat de telefoon niet wordt opgepakt tussendoor.
Wolfs is te zien bij Apple TV+.
