Het klinkt verzonnen maar er lag ooit, niet lang na het succes van Beetlejuice, een script voor het vervolg op een bureau in Hollywood dat bijna realiteit was geworden: Beetlejuice Goes Hawaiian. Natuurlijk is dat project uiteindelijk afgeblazen, maar gezien alle reboots van de laatste jaren mochten de twee schrijvers die Wednesday schreven voor Tim Burton ook aan de slag met een nieuw verhaal voor het meest walgelijke onder de geliefde filmpersonages. Het is een zegen dat men niet op herhaling ging, maar het is wel een rommeltje geworden dat flink uit balans is.
Lydia is gegroeid van melancholische goth-tiener tot moeder met een eigen televisieprogramma waarin ze spiritueel medium is. Dan ontvangt ze bericht over haar vaders dood. Samen met haar stiefmoeder Delia en nuchtere dochter keert ze terug naar het spookhuis waar ze is opgegroeid. En Beetlejuice is zich daar volledig van bewust.
De opening maakt ongerust: gaat dit weer zo'n reboot worden die hetzelfde vertelt op nét een andere manier? In plaats van een a capella stukje uit 'Day-O (The Banana Boat Song)' klinkt de geïsoleerde stem van Donna Summer die 'MacArthur Park' zingt. De eerste beelden zijn het vliegen over het bekende dorpje uit het origineel terwijl Danny Elfmans iconische leidmotief speelt, terwijl het dorpje langzaam verandert naar een maquette ervan. Pure herhaling.
Dan zitten de begintitels erop en slaat het helemaal om naar iets nieuws! De nieuwe status quo wordt helder en niet te opzichtig opgediend. Er worden goeie grappen gemaakt, met name Catherine O'Hara wekt zoals altijd moeiteloos de lach op. Tim Burtons typische droge humor werkt weer feilloos. Amper van start of Monica Bellucci wordt al geïntroduceerd als per ongeluk bevrijde geest die het om onbekende reden heeft gemunt op Beetlejuice (die hun achtergrondverhaal uitlegt in de stijl van een oude Italiaanse horrorfilm - geniaal).
Wauw, dit gaat dus toch de goede kant op. De introductie van Beetlejuice is een beetje plots en nietszeggend. Jenna Ortega's personage als stereotiepe nukkige tiener valt tegen. Maar de vaart en lol zitten er lekker in, en Justin Théroux als Lydia's nieuwe vriend (een walgelijke new-age aandachtstrekker) is dan weer wel een welkom nieuw figuur. Iedereen gaat terug naar het bekende dorpje, we zitten er klaar voor.
Hier begint het gekabbel. De meeste stoom is uitgeblazen, maar er worden geen nieuwe kolen bij geschept om de boel weer op dreef te krijgen. Lydia en Astrid blijven kibbelen als moeizame moeder en dochter. Beetlejuice wiebelt wat rond in de onderwereld. Monica Bellucci's Delores wordt op een laag pitje gezet. Lydia's overleden vader Charles is ook van de partij, maar niet in een vertolking door Jeffrey Jones die al jaren een persona non grata is vanwege een pedoschandaal.
Dit is wat het is voor het volgende uur. De paar keer dat Delores verschijnt is het 'o ja, die was er ook nog'. Ze zuigt de zielen uit geesten wat haar in theorie een grote dreiging maakt, maar zo voelt ze niet. Terwijl Beetlejuice voor haar op de vlucht is richt hij zich ook deels op Lydia en Astrid. Astrid papt aan met een jongen uit het dorp. In principe gebeurt er simpelweg niks, de grappen zijn zelfs minder frequent.
Het is een pluspunt dat Tim Burton alles kundig in beeld brengt en dat de momenten met Michael Keaton of Justin Théroux telkens een beetje leven in de brouwerij brengen. Winona Ryders acteert prima, maar haar gezichtsuitdrukkingen doen denken aan die ene keer dat ze naast haar Stranger Things-collega David Harbour op het podium stond terwijl hij een inspirerende speech aan het geven was en zij uit verwarring (en de nodige alcohol) gekke bekken trok.
Hoe langer het duurt, hoe meer het voelt alsof er teveel gaande is. Het plot rondom Delores is praktisch afwezig, Bellucci heeft niet veel meer te doen dan af en toe voorbij wandelen. Charles Deetz had zonder twijfel volledig geschrapt kunnen worden. Voor Lydia en haar vriend wordt een zwakke en flauwe verhaalkeuze gemaakt.
Wat eerst nog aanvoelt als ontsporen, mondt uit in een regelrechte treinramp. Conflicten en dreigingen worden beledigend makkelijk verholpen. Je vraagt je af wie de grote climax, die zich afspeelt op één locatie, heeft goedgekeurd en waarom. Het kleine stukje dansen is afkomstig van Tim Burton. Die heeft het vaker in zijn films gestopt en het is vaker tenenkrommend dan leuk.
De cast, de grappen, de mooie beelden en de fysieke speciale effecten (waaronder ook een stukje stop-motion) maken er nog net een krappe voldoende van. De poging tot een origineel plot in plaats een herhaaloefening is noemenswaardig, maar desalniettemin niet geslaagd. Er zit te veel in het scenario dat niet functioneel is, en wat wel werkt wordt niet genoeg benut.
