Er is iets wat Casey Affleck volks maakt. Als hij gecast wordt als automonteur dan komt hij bijzonder geloofwaardig over. In Slingshot speelt hij een astronaut die fysiek, mentaal en intellectueel indruk maakt om geselecteerd te worden voor een unieke en gevoelige ruimtemissie. Dat is moeilijk te geloven en dan doet hij ook nog eens niet zijn uiterste best.
John is op weg naar Titan, een van de vele manen van Saturnus, om te leren of dit mogelijk een leefbare plek zou kunnen zijn. De reis duurt vele jaren en vereist een katapult-effect met behulp van de zwaartekracht van Jupiter. Voor de crew zijn maandenlange dutjes essentieel, maar de medicatie die daarvoor nodig is, heeft nogal wat gevaarlijke neveneffecten. John begint daar steeds meer last van te krijgen.
Laurence Fishburne speelt de gezagvoerder aan boord, en doet dat prima. In plaats van voor de hand liggende maniertjes kiest hij voor de subtielere aanpak. Zijn hoofd blijft koel onder alle omstandigheden, en toch voelt hij aan als een dreiging. De andere aan boord, Tomer Capone (Frenchie uit de serie The Boys) doet het zeker niet verkeerd als Nash. De acteur heeft heel wat extreme emoties om over te brengen en slaagt daarin.
Hoofdrolspeler Casey Affleck lijkt het allemaal niet zo te boeien. Geen idee wat de reden is. Misschien kreeg hij niet bijzonder veel betaald, want dit oogt als een film met een klein budget: het grootste deel speelt zich af in een zeer klein ruimteschip. Dat zou in handen van een getalenteerd filmmaker makkelijk claustrofobisch kunnen voelen, maar dat is helaas niet het geval.
Het schip is een van meerdere aspecten dat de nadruk legt op 'fiction' en niet op 'science', want in plaats van dat het een visuele chaos is van kabeltjes en knopjes is het een gelikt interieur. Daar komt ook bij kijken dat een crew nooit de ruimte ingeschoten zou worden als vooraf blijkt dat ze makkelijk met elkaar botsen. Maar vooruit, als alles koek en ei is, zou er geen drama zijn.
Het belangrijke moment waarop de zwaartekrachtslinger plaatsvindt, had een nagelbijter kunnen zijn, maar is het niet. Belangrijker is dat Slingshot een enorme dooddoener bevat. Ervaren filmkijkers en mysterie-ontrafelaars kunnen beter niet verder lezen om spoilers te voorkomen. De film speelt namelijk keihard vals.
Wie M. Night Shyamalans The Village heeft gezien, zal zich achteraf wat dingen afvragen. Waarom kleedt die gemeenschap zich zo? Waarom heeft deze gemeenschap zo'n taalgebruik en manier van spreken? Als de kinderen van niks weten is het toch helemaal niet nodig om te doen alsof ze in een oudere tijd leven? De gemeenste zit aan het begin: een grafsteen waar een jaar op staat dat een absolute leugen is. Aan dat soort valsspelerij maakt Slingshot zich ook schuldig.
De lezer die zich niet drukt maakt om spoilers en op dit punt is aangekomen in de recensie, mag weten dat de film in de kern over mentale aandoeningen gaat. Dit verhaal speelt zich af in de ruimte, maar wat John overkomt is iets wat echte mensen op onze eigen planeet overkomt. Op meer dan één manier.
Een aandoening kan niet worden uitgeschakeld. Met een aandoening valt niet te onderhandelen. Iemand met een depressie kan niet even de schouders eronder zetten en zich magisch weer goed voelen. De breinchemie is letterlijk uit balans, nodige stofjes worden niet meer aangemaakt of juist teveel geproduceerd. Ook John kampt met een probleem waar geen makkelijke oplossing voor is.
Wat er speelt, is niks nieuws. Eigenlijk is er maar één alom gewaardeerde film waarin hetzelfde voorvalt. Andere vergelijkbare films worden standaard afgedaan als zwak en flauw. Deze psychologische ruimtethriller is helaas geen uitzondering. Wie interesse heeft in een griezelige film over iemand met mentale problemen kan beter Repulsion kijken. Die brengt het goed over, en leunt niet op een verrassing die plots de hoek om komt.
