In 1974, lang voordat het internet massaconsumptie van pornografie mogelijk maakte, deed de Franse seksfilm Emmanuelle flink wat stof opwaaien. Het verhaal van de seksuele ontdekkingsreis van een Franse diplomatenvrouw in Bangkok was voor die tijd zeer expliciet en zou de blauwdruk vormen van een eindeloze trits softcore pulp. Wie de film nu voor het eerst ziet, zal zich vooral verbazen over de eigenaardige moraal. Dus hup, tijd voor een post-MeToo reboot.
In de 2024-versie is Emmanuelle een succesvolle zakenvrouw die als kwaliteitsinspecteur van luxe hotels de wereld overvliegt. In de openingsscène, die het meest direct naar de oorspronkelijke film verwijst, zien we haar aan boord van een vliegtuig gelijk met een willekeurige passagier het toilet induiken, wat een hoop duidelijk maakt over haar seksleven, dat vluchtig en losbandig is, maar ook vrij van werkelijk genot.
Haar volgende klus is een hotel in Hongkong, dat met zijn futuristische architectuur het decor vormt van vrijwel de hele film. Terwijl ze haar bevindingen verzamelt, laaft Emmanuelle zich aan spectaculaire cuisine, onberispelijke service en inwisselbare seks met andere gasten. De mysterieuze ingenieur Kei die ook in het hotel verblijft, trekt al gauw haar aandacht. Maar anders dan de andere mannen die ze verslindt, lijkt deze Kei immuun voor haar avances. Kan deze 'tall dark stranger' de chronische seksuele honger/verveling van Emmanuelle misschien stillen?
Het moge duidelijk zijn dat in tegenstelling tot de gedweeë titelheldin uit 1974, deze Emmanuelle zelf de touwtjes in handen heeft. En waar de eerste film meer een willekeurige reeks fantasietjes was waarin het hoofdpersonage weinig meer is dan een speelbal van wellustige kerels, vormt deze moderne bewerking veel meer één verhaal. Dat de film zich in de microkosmos van het hotel afspeelt helpt daarbij, al begint de setting op den duur ook een beetje tegen te staan. Want zo klinisch als het hotel is, zo is eigenlijk de hele film. Zogenaamd verleidelijk, maar de weelderige shots van dinertafels en lobby's roepen vooral associaties op met gelikte reclames.
Het grootste probleem met de overmatige stilering, is dat het de geilheid in de weg zit. Er is ongetwijfeld eindeloos gesproken over de choreografie van de seksscènes, maar door de onderkoelde mise-en-scène slaat eigenlijk alles een beetje dood. En natuurlijk kunnen scènes die seks niet tonen maar suggereren razend opwindend zijn, maar ook daarin schiet de film tekort. Het lijkt alsof regisseur Audrey Diwan met deze reboot vooral heeft willen afrekenen met de opzichtige objectivering van de oorspronkelijke film, maar vergeten is welk doel een erotische film vooral dient: lust opwekken bij de kijker.
