Alfred Hitchcock was geen fan van schrikmomenten. Niet omdat hij dat slap vermaak vond, maar omdat hij wist dat zoiets uitsluitend de eerste keer werkt. Hij wilde liever dat mensen zo van zijn films genoten dat ze die meermaals wilden opzetten. Wie geniet nou niet van iconische momenten? Het dreigende klimrekje buiten de school in The Birds, het vibrerende bekertje in Jurassic Park, de lunch in When Harry met Sally.... Helaas werkt Strange Darling slechts eenmalig. Maar dat is niet vanwege de schrikmomenten.
Een gewonde jonge vrouw wordt op de hielen gezeten door een gewapende man. Ze weet te ontsnappen en zoekt haar toevlucht in een afgelegen huisje van een ouder echtpaar. Ze nemen haar in huis, waarna de film uitlegt hoe zij op dit punt is beland en hoe ze hieruit gaat komen.
De film vertrouwt niet op de ogen van geoefende kijkers en opent met de melding dat hij op 35mm is gedraaid. Oftewel: niet digitaal, maar op film! En wie had de leiding over de camera en belichting? Acteur Giovanni Ribisi (Avatar, Lost in Translation). Kennelijk had hij de ambitie om 'director of photography' toe te voegen aan zijn cv. Een goede zet, want visueel gezien houdt Strange Darling de aandacht goed vast.
Ook worden we geïnformeerd dat het verhaal waargebeurd is (maar niet heus) en uit zes hoofdstukken bestaat (en een epiloog blijkt later). Dus wanneer de film begint met hoofdstuk drie is duidelijk dat we een verknipt plot gaan zien. De openingstitels doen stilistisch denken aan cinema uit de jaren zeventig, maar het duurt niet lang voordat dit overgaat op iets uit onze huidige tijd.
In eerste instantie voelt de niet-lineaire vertelling onnodig. Halverwege de film (wees gerust: geen spoilers) is echter duidelijk dat het absoluut functioneel is. Het is vrijwel onmogelijk om dat toe te lichten zonder iets weg te geven. Wel valt te verwachten dat Strange Darling de meningen zal polariseren.
Dat ligt bij de kijker en welke boodschap deze er uit wenst te halen. Het is absoluut begrijpelijk dat sommigen vinden dat de film een verkeerd signaal afgeeft. Het lijkt er op dat schrijver/regisseur JT Mollner goede intenties had, maar volgens sommigen zal hij de plank volledig mis hebben geslagen.
Als je je er niet al te erg aan stoort, is Strange Darling een zeer enerverende zit. Er gaan minder dan vierentwintig uur voorbij in het verhaal, en tussen de dialogen door zit de spanning er goed in. Naast de strakke beelden is ook de cast goed op dreef, met sterke muzikale ondersteuning. Zo zijn er indie-liedjes van zangeres Z Berg te horen, die speciaal voor de film zijn geschreven.
Met al die heerlijke ingrediënten is het dus jammer dat het effect van de film slechts eenmalig is. Vaker bekijken mag natuurlijk, maar dan komt de film niet meer zo aan als eerst. De film leunt ook bijna volledig op dat aspect. Zie het als een schrikmoment met zoveel impact dat het de hele film maakt. Bij een tweede kijkbeurt is dat schrikmoment weinig meer waard.
Maar JT Mollner werkt al aan volgende projecten. Als hij daarvoor weer Giovanni Ribisi inhuurt als cameraman en het verhaal niet laat afhangen van één element, is dat zeker iets om naar uit te kijken. Voor één keer is Strange Darling absoluut de moeite waard, tenzij je voor een avondje luchtig vermaak gaat.
