Een stilleven met fruit in een willekeurige keuken van een willekeurig appartement op een willekeurige plek in Zweden. In hun jacht naar een woning zijn de twee zussen Kari en May-Elin het schilderij van hun dromen tegengekomen. Kari en May-Elin zien het als een teken van God en besluiten het appartement te kopen. Maar het mirakel is nog niet over. Olaug, de verkoper van het huis, lijkt als twee druppels water op hun zus, Astrid, die in 1988 zelfmoord pleegde. Olaug is ook op dezelfde datum geboren en wordt net zoals Astrid, Lita genoemd. Hoe kan dit? Deze ontmoeting zal grote gevolgen hebben voor niet alleen Kari, May-Elin en Olaug, maar ook voor de omstandigheden rondom Astrids dood.
The Gullspång Miracle is op zijn zachtst gezegd een bizarre documentaire. De film vertelt een labyrintisch verhaal met op elke hoek een nieuwe bizarre wending. Wanneer het lijkt dat de documentaire niet absurder kan worden, gebeurt er weer iets ontzettends vreemds en onverwachts. Toch is The Gullspång Miracle niet een verwarrende film. Door een zorgvuldige structuur volgen de wendingen elkaar op een logische en vooral meeslepende manier op, met als gevolg dat je niet weg kunt kijken.
Deze meeslependheid is ook het gevolg van het gebruik van cinematografische technieken, die vaker worden gebruikt bij een fictiefilm dan bij een documentaire. De bombastische muziek die bij elke plottwist klinkt, zuigt de kijker alleen maar dieper het verhaal in. Een ander voorbeeld is hoe het gebruik van slow motion ervoor zorgt dat The Gullspång Miracle eerder aanvoelt als een koortsdroom dan een documentaire.
Deze koortsachtige ervaring doet de kijker twijfelen aan wat nou de waarheid is. Het proces van het maken van de documentaire is een prominent onderdeel van The Gullspång Miracle. Dit versterkt de twijfel. Een voorbeeld is hoe de May-Elin en Kari hun ontmoeting met Olaug naspelen. Door dit aan de kijkers te laten zien, is vanaf het begin onduidelijk wat echt is en wat nagespeeld. Kan zo'n bizar verhaal wel waar zijn? Is iemand glashard aan het liegen? Zo ja, wie dan? Deze vragen maken de film nóg hypnotiserender.
Het is knap dat deze technieken de film niet oppervlakkig maken. Integendeel, onder de plottwists en bizarre personages zit een hele intieme documentaire verstopt, die vragen over familie, rouw en identiteit stelt. Want wat als je op je tachtigste, zoals Olaug, erachter komt dat mensen je hele leven lang tegen je gelogen hebben over wie je was? Daarmee is deze documentaire niet alleen vermakelijk, maar ook diepgaand.
Voordat je The Gullspång Miracle induikt, is er nog ruimte voor een ander bizar verhaal. De documentaire wordt namelijk in de bioscoop voorafgegaan door de korte animatiefilm Wander to Wonder. Deze prachtige, maar ook lugubere stop-motion animatiefilm vertelt het verhaal van de mini-mensen Mary, Billybud en Fumbleton. Zij zijn de drie sterren van een tv-programma voor kinderen, het gelijknamige Wander to Wonder. Maar dan valt de maker van het programma dood neer. Hoe moeten ze nu overleven? Wanhopig proberen ze in contact te komen met de kinderen die zo van het programma houden. Ook deze film bevraagt onderwerpen zoals rouw en identiteit en voelt, net zoals The Gullspång Miracle, aan als een lugubere koortsdroom. The Gullspång Miracle en Wander to Wonder zijn twee films die ondanks hun dramatische stijl intieme en diepgaande verhalen vertellen.
