Jonge man ontmoet jonge vrouw in Taipei en het is liefde op het eerste gezicht. Het wordt een prachtige affaire. Maar dan moet een van de twee plots vertrekken en verliezen ze elkaar uit het oog. Vijftien jaar later is hij terug in Taiwan een wie komt hij daar tegen? Uiteraard: de liefde die hij nooit is vergeten. Maar wees gerust. Deze film is geen zoetsappig liefdesverhaal.
Met Luc Besson als scenarioschrijver (Léon, Taken, Transporter) moet er natuurlijk wel wat actie bij. Dat betekent stoere mannen, mooie auto's, onwaarschijnlijke achtervolgingen en vuurgevechten. En een zwaar getatoeëerde bodybuilder in een strak leren vestje met niks eronder. Is soms ook belangrijk. Het familieaspect wordt evenmin vergeten, maar dat wordt een stuk minder irritant opgepakt dan in de meeste (Amerikaanse) scenario's. De jongen Raymond is onderdeel van het verhaal, geen accessoire die gevoelens moet oproepen bij de andere spelers of het publiek.
De man is John Lawlor en werkt voor de Amerikaanse narcoticabrigade. Hij is al vijftien jaar geobsedeerd door de Taiwanese drugdealer Kwang. De vrouw heet Joey en is inmiddels ongelukkig getrouwd met diezelfde, stinkend rijke Kwang. John kan goed vechten, Joey blijkt snoeihard te kunnen rijden in snelle voertuigen. Johns terugkeer naar Taipei is niet officieel. Na een volkomen uit de hand gelopen undercoveroperatie rondom diezelfde drugsdealer, wordt hij vriendelijk doch dringend verzocht om een paar dagen vrij te nemen. Hij kiest de Taiwanese hoofdstad want de man is heel slecht in loslaten.
Ondertussen voelt Kwang in Taipei hoe het politienet zich sluit om zijn zeevruchtenimperium met dubieuze praktijken. De Taiwanese politie zit hem op de hielen. Kwang kan niet anders concluderen dan dat er een verrader in zijn nabijheid is. Maar wie? Zijn gewelddadige aard komt steeds vaker naar boven. De zakenman met charmante witte lok in het haar (waarom?) blijkt een meedogenloze bruut. Kom daar maar eens los van, als echtgenote.
Weekend in Taipei is luchtige actie en niet per se baanbrekend of vernieuwend. De film is wel onderhoudend en er zitten lekkere vechtscènes in. Zoals een lang, chaotisch handgemeen met te veel mensen in een restaurantkeuken. Het is geen Jackie Chan, maar toch is het geinig om naar te kijken. Wanneer we Joey voor het eerst zien lijkt ze op Audrey Hepburn. In een 'little black dress' is ze verveeld aan het shoppen op de zoete tonen van het Oscarwinnende Moon River (Breakfast at Tiffany's). Het maakt niet uit of je de filmreferentie opmerkt, het gaat erom dat ze wat koopt. En hoe.
Blijft deze film je bij? Vermoedelijk niet. Moet dat dan? Nee ook niet. Soms wil je gewoon voor het scherm zitten en plaatjes kijken. Dat kan op het grote scherm, maar in dit geval ook prima thuis. Zorg dan wel voor goed geluid.
