Veel conflict in films wordt veroorzaakt door liegen en bedriegen. In het geval van A True Gentleman komt studente Nehir er pas in de derde akte achter dat haar nieuwe vlam Saygin een gigolo is. In andere films wordt op deze premisse een toren van extravagante leugens en halve waarheden gebouwd. Maar hier heeft Saygin het makkelijk; Nehir vraagt nooit wat Saygin in het dagelijks leven doet, of hoe hij iemand die nooit zijn school heeft afgemaakt aan die fonkelende BMW is gekomen.
Wat dat betreft is A True Gentleman, een Turks drama van Onur Bilgetay, net zo ouderwets als de titel suggereert. De vrouwen zijn naïef, praatgraag, emotioneel of ietwat vals, de mannen stoer, getroebleerd en emotioneel gesloten. Nu wordt er gaandeweg wel iets van een ontwikkeling doorgemaakt, soms geloofwaardiger dan andere keren, maar de rolverdeling is traditioneel. Ook de seksscènes zijn behoorlijk ingetogen voor een drama over een mannelijke sekswerker. Meestal wordt snel weer weggeknipt.
De meeste intimiteit komt van de vele intieme close-ups van de acteurs. Zij slagen erin alleen met hun ogen een verhaal te vertellen. Deze scenes zijn beter dan die waarin de camera druk ronddraait om aan te geven dat de hoofdpersoon gek wordt, of de scenes waarin zoetsappige strijkers dwars door een emotionele dialoog heen spelen. De stijl is dan ook wat soap-achtig; het glas wijn in het gezicht en klap met vlakke hand worden weer van stal gehaald.
Saygin wordt op een zeker punt het 'bezit' van een oudere vrouw, en die blijkt weer de moeder te zijn van de beste vriendin van Nehir. Verder komen er ook ruzie, brand, kanker, drugs en de dood om de hoek kijken. Tegelijkertijd speelt die carrousel van ellende ook in het voordeel van de film. Dit is geen luchtige Pretty Woman met de genderrollen omgedraaid, maar een film die ook de rimpels en wallen op de depressieve Saygin kan laten zien. Een film met pit en ballen.
Voor wie bij A True Gentleman een romkom in gedachten had, heeft de film wat verfrissende verrassingen in petto die vooral het einde nog een redelijke nasmaak geven. Dat helpt te vergeten dat er ook hele passages behoorlijk saai zijn. Dat tachtig procent van de film zich in duffe kamers afspeelt. En dat er heel veel lange dialogen zijn, die dezelfde paar grapjes over slappe pasta maar blijven herhalen. Je gunt de hoofdpersonen op het einde een happy end, maar na een kleine twee uur mogen ze ook wel weer weggaan.
A True Gentleman is te zien bij Netflix.
