in Recensies
Update:
Het machtige techbedrijf Weyland-Yutani is altijd het werkelijke monster geweest in de Alien-franchise. De xenomorf en verwanten doen gewoon waarvoor ze zijn geschapen, doden of gedood worden, maar de mensen zijn degenen met een moreel kompas. Tenminste, dat zouden ze moeten zijn. Maar helaas: van de grootheidswaanzin van oprichter Peter Weyland in Prometheus tot de sinistere opdracht die de artificiële persoon Ash meekreeg in de allereerste film van de franchise, de werkelijke kwaadaardigheid komt altijd uit de hoek van de industriegigant.
Alien: Romulus doet daar nog een schepje bovenop. Twintig jaar na het verraad van Ash - deze film speelt tussen Alien (1979) en Aliens (1986) - werken mensen als futuristische slaven in de ruimtekolonies van Weyland-Yutani. Wanneer de twintiger Rain denkt haar arbeid voor het bedrijf te hebben voldaan en koers wil zetten naar zonniger oorden, wordt haar doodleuk gemeld dat ze ook nog eens zes jaar in de mijnen moet werken voordat ze haar vertrekvergunning krijgt. Geen wonder dat ze zich aansluit bij een groepje leeftijdsgenoten die met een verlaten ruimtestation aan de grip van 'Wey-Yut' hopen te ontsnappen.
Alien Romulus is een vaardig gemaakte verzameling greatest hits van de voorgaande delen, inclusief zelfquotes, karakteristieke poses en de terugkeer van een publiekslieveling (nee, niet zíj helaas). Regisseur Fede Alvarez speelt het wel een stuk safer dan Ridley Scott (die als producent nog steeds een stevige vinger in de pap had) met zijn prequels Prometheus en Alien: Covenant deed.
Die twee films grossierden in onverklaarde gebeurtenissen en schijnbaar willekeurige plotwendingen, maar daar bleek het grote publiek geen fan van te zijn: het derde deel in de beoogde trilogie zal er waarschijnlijk nooit komen. Alien: Romulus knoopt gelukkig een paar losse eindjes aan elkaar en geeft antwoord op de belangrijkste vraag die Scott onbeantwoord liet: wat was nu die...?
Ja, Alien: Romulus is een veilig vervolg, maar dat zijn The Lord of the Rings: The Return of the King en Avatar: The Way of Water ook; daar hoeft niets mis mee te zijn. Trouwe fans krijgen genoeg vlees om een paar rijen tanden in te zetten en Alvarez' film vormt een prima introductie voor nieuwe belangstellenden, want Alien: Romulus werkt even goed als op zichzelf staande ruimtehorror als het eerste of tweede deel. De gebeurtenissen zijn natuurlijk in de Alien-mythologie ingekleed, maar voorkennis is geen harde vereiste om van de film te genieten. Een insectachtig monster dat vanuit het duister op de protagonisten afspringt spreekt voor zichzelf.
In de Alien-franchise representeren de belangrijke personages altijd een bepaalde beroeps- of bevolkingsgroep: in Aliens was dat het koloniale marinekorps en in Alien³ een congregatie monniken. Alien: Romulus focust zoals gezegd op ontevreden twintigers. De nadruk op jonge personages is een goede zet - ook commercieel waarschijnlijk - want het brengt een andere dynamiek met zich mee dan wanneer steeds oude rotten over de schouder meekijken. Dat wil trouwens niet zeggen dat Alien: Romulus slechts een slasherhorror is, waarin de een na de andere aantrekkelijke, argeloze jongere wordt afgeslacht. Ja, de koppen rollen, maar in het algemeen gedraagt iedereen zich best wel rationeel en gevaarbewust. Niemand steekt zijn hoofd nieuwsgierig in een slijmerig, pulserend ei dit keer.
Caelee Spaeny is een prettige protagonist, voor wie we makkelijk juichen. Ze heeft die wijdogige onschuld die ze ook eerder dit jaar optimaal tentoonspreidde in Civil War, maar blijkt daarnaast prima overweg te kunnen met een pulsgeweer. David Jonsson, die haar broer speelt, is echter de ster van de film. Zijn kwetsbare Andy raakt telkens een gevoelige snaar. Als een ingrijpende gebeurtenis diepe groeven zet in diens persoonlijkheid, laat Jonsson overtuigend de andere kant van zijn personage zien. De rest van de cast is minder memorabel (op de onverwachte gastrol na), maar loopt in elk geval niet hinderlijk door het beeld.
Alvarez regisseerde eerder de prima horrorthrillers Don't Breathe en Evil Dead en weet op vakkundige wijze spanning op te bouwen en waar nodig een flinke dosis 'blood and gore' te tonen. Alien: Romulus is misschien wel het griezeligste en weerzinwekkendste deel in de serie - een knappe prestatie. De visuele presentatie is uitstekend. Het ruimtestation - waarvan het ene deel Remus en het andere Romulus heet - oogt groezelig en doorleefd en de beelden van de monsters hebben de kwaliteit die we van de franchise gewend zijn.
Alien: Romulus maakt veel gebruik van praktische effecten en echte decors en modellen. Special effects-teams die aan Aliens en Alien³ hadden gewerkt werden speciaal ingevlogen. Hoewel de CGI-kant van de productie niet het beste is wat Hollywood heden ten dage te bieden heeft, is er genoeg kwaliteit om de illusie van verre sterrenstelsels en kosmische terreur te handhaven. Alien: Romulus dompelt je helemaal onder en vooral de laatste akte is niet snel te vergeten. Niet slecht gedaan door een van de Weyland-Yutani's van de entertainmentindustrie.
