in Recensies
Update:
Ook al overtoept het duo Steffen Haars en Flip van der Kuil zichzelf met zijn Engelstalige debuut Krazy House, de in bloed gedrenkte nonsens voelt vooral afgezaagd aan. Wat start als een crue parodie op de Amerikaanse sitcoms van de jaren negentig ontspoort gaandeweg in een 'home invasion'-thriller.
Nick Frost speelt Bernie Christian, de onnozele en diepreligieuze vader van een dysfunctioneel gezin. Een louche Russische aannemer trekt met zijn twee zoons het huis in om een door Bernie gesloopte waterleiding te repareren, maar zoekt heimelijk naar iets in het huis. Het drietal gijzelt de bewoners, terwijl Bernie ondertussen worstelt met moorddadige visioenen.
Frost stort zich vol overgave op de totale vernedering van zijn personage, maar de film ontregelt niet in die overdrijving. De opzet van een artificiële wereld mislukt van begin af aan. Het voelt eerder gladjes dan unheimisch zoals in de verstikkende Douglas Sirk-soap All That Heaven Allows. Met de stompzinnigheid die Haars en Van der Kuil hier etaleren kan dan ook geen enkel thema worden aangeboord behalve stampij maken. Mede-Brabander Dick Verdult zocht tenminste niet naar excuses voor het eindeloze salvo stupide grappen in Als Uw Gat Maar Lacht.
In New Kids Turbo zorgde de ik-betaal-nergens-meer-voor-houding nog voor enige maatschappelijke wrijving in het absurdisme van het duo. Krazy House film bevat echter alleen maar makkelijke doelwitten. Vroom christendom op de hak nemen door een jezusbeeldje in een niet daarvoor bestemde lichaamsholte te duwen voelt sleets aan, evenals een ongewenste zwangerschap of het methlab dat zoonlief onder verkeerde invloed maakt. Ondertussen rollen de koppen over de grond met een voorspelbare abruptheid, inmiddels een handelskenmerk van het regieduo.
De bizarre wendingen kennen alleen de logica van een bruut sadisme, wat zich uit in gemakzuchtige smashcuts en een overdaad aan nepbloed. De simplistische muziek en opzichtige zooms als zoon en dochter voor het eerst de hun zo welgevallige Rus zien is gespeend van elke verbeelding. Dat geldt eigenlijk voor alle grofheden die zonder enige gêne de revue passeren. Ook al blinken de makers van New Kids al sinds Nitro uit in banaliteit, er kon af en toe wel gegniffeld worden, iets wat bij Krazy House wat moeilijker gaat.
De ogen rollen dan ook als de makers ook nog een rickroll in de dialogen schrijven. Het zou kunnen dat dit alles moet provoceren, maar meteen volgt de vraag wie dit dan zou moeten opruien. Onderliggend aan alle gemene grappenmakerij kan namelijk weinig confronterends worden gevonden. Wie het bloed wegveegt houdt een gezapig zaakje over.
