Meer dan de helft van de jonge kinderen heeft een ingebeeld vriendje. Sommigen houden het kameraadje als ze ouder worden, maar veel vaker is er geen plaats voor zelfbedachte wezens in de belevingswereld van volwassenen. Gelukkig is die plek er wel in het schrijfwerk van John Krasinski. Hij bezorgt ons een film over de kracht van fantasie, die een tienermeisje door een moeilijke periode in haar leven helpt.
In een Up-achtige openingssequentie zien we hoe Bea al op jonge leeftijd haar moeder verliest. Als haar vader jaren later ook in het ziekenhuis in New York belandt, gaat Bea logeren bij haar oma, die daar in de buurt woont. Na enkele dagen ziet ze steeds vaker vreemde wezens opdoemen. Op een hogere verdieping in het appartementencomplex woont een eigenaardige man die meer van deze zaken lijkt te weten. Bea gaat een werkrelatie met hem aan om fantasievriendjes (imaginary friends / IF's) aan nieuwe baasjes te helpen.
Bea is twaalf en voelt zich geen kind meer, zo maakt ze ook haar vader duidelijk. Toen ze kleiner was verzon ze zelf verhalen en maakte er schilderijtjes bij. Daar is ze mee gestopt. Haar vader moedigt haar echter aan om toch nog een verhaal te vertellen, het verhaal van 'een kind te zijn'. IF hijst de thematiek van Labyrinth, The NeverEnding Story en Alice in Wonderland in het jasje van Toy Story. Het resultaat is een fraai ogende kinderfilm voor volwassenen.
Krasinski heeft van IF een mooi gebalanceerd geheel gemaakt. De film is gegrond in wonder en realiteit tegelijk. Als halverwege de film het fantasieland compleet open gaat, wanen we ons als Alice die in het konijnenhol is gevallen, maar we kruipen er ook op tijd weer uit. Bea fantaseert er even flink op los, maar het is duidelijk dat haar ware taak in de echte wereld ligt.
IF laat verhalend af en toe wel wat steken vallen, vooral in het middensegment waarin Bea uit moet vogelen hoe de zaken precies in elkaar steken. Dit had allemaal wat compacter en eenvoudiger gekund. Zo wordt er een paar keer op gehint dat IF's verdwijnen als niemand meer aan ze denkt, maar dat spoor loopt helemaal dood. Aan de andere kant krijgen veel van de uitgeworpen lijntjes wel een mooie conclusie. Sommige plotwendingen zijn (voor de getrainde filmkijker) iets te voorspelbaar, maar andere zijn mooi in het volle zicht verstopt. De finale is in elk geval hartverwarmend.
De afwezigheid van een antagonist of al te hard cynisme rond volwassenheid, maakt van IF een sympathieker verhaal dan bijvoorbeeld Peter Pan. Het is een verademing om een kinderfilm te zien zonder drieste achtervolgingen, levensbedreigende schurken of misplaatste knipogen naar de camera. IF is een hoopvolle film. Als je je ogen sluit en in je hart kijkt kun je altijd iets terugvinden waar je steun aan hebt. Is dat een nieuwe boodschap? Nee, maar welke is dat wel?
De boodschappers zijn in elk geval prima gecast. Krasinski had zelf de rol van de gevoelige bovenbuurman Cal waarschijnlijk prima ingevuld, maar Ryan Reynolds heeft nog net dat extra beetje schwung en humor. Cailey Fleming speelt een ingetogen rol als de enigszins gereserveerde Bea. We zien haar veranderen tijdens de film, maar de jonge acteur zet de emoties, op de catharsis na, niet al te dik aan. Het past prima binnen het lieflijke plot en de sfeervolle setting.
Voor de acteurs die de stemmen van de fantasiewezens doen, heeft Krasinski een trits nummers uit zijn telefoon afgebeld. Met goed gevolg. Behalve van eega Emily Blunt kunnen we onder andere genieten van Phoebe Waller-Bridge, de onlangs overleden Louis Gossett Jr. en Steve Carell. Zo zijn Jim en Michael uit The Office weer herenigd, maar de leerling is nu de regisseur. De Nederlandse nasynchronisatie is ook uitstekend, met Jada Coppens als Bea en Gijs Naber als Cal.
Ondanks de malligheid van de fantasiewezens is IF een redelijk serieuze film, die gezien het tempo en de thematiek leuker is voor oudere kinderen en volwassenen dan voor de kleintjes. Het duurt lang voordat de ingebeelde vriendjes een echte rol gaan spelen en ook na hun entree is dit geen achtbaanrit, maar meer een ronde in het reuzenrad vanwaar je dingen ziet die je misschien was vergeten. Ook volwassenen zijn gebaat bij verhalen en natuurlijk hun IF.
