Drie vrouwen, Smita, Giulia en Sarah, gaan alle drie op hun eigen emotionele queeste. Op deze zoektocht vinden ze kracht en ontdekken ze dat ze het leven in eigen hand hebben. Als dat als een cliché klinkt, dan klopt dat. The Braid is een voorspelbare film die aan de oppervlakte blijft, ondanks de genuanceerde acteerkunsten van de drie hoofdrolspelers.
De film speelt zich af in drie verschillende landen met drie verschillende talen: Indiaas, Italiaans en Canadees. Smita is een Dalit, een onaanraakbare. Ze riskeert haar leven en dat van haar dochter, Lalita, door naar het zuiden van India te reizen en daar op zoek te gaan naar een beter leven als onaanraakbare. Giulia werkt in het atelier van haar vader waar ze haar verwerken en bleken om er pruiken van te maken. Als haar vader een ongeluk krijgt en in coma ligt, moet ze proberen het atelier te redden met behulp van de mysterieuze Kamal. De derde vrouw is Sarah, een carrièrevrouw die de diagnose borstkanker krijgt. Zij moet kiezen tussen haar carrière of vechten tegen de ziekte.
De verschillende werelden en plaatsen zijn kundig en overzichtelijk door elkaar gevlochten. Elk land heeft zijn eigen kleur en sfeer. India straalt oranje en rood uit door het zand en de vurige zon, Italië is azuurblauw door de zee en de lucht, en Canada is grijs en beige als representatie van de kantoorgebouwen waar Sarah werkt als advocaat.
Toch voelt de verbinding tussen de verhaallijnen scheef. Niet alle drie hebben de diepte om twee uur lang boeiend te zijn. De situatie waar Sarah en Giulia zich in bevinden is na een aantal scènes al duidelijk, inclusief hoe het gaat eindigen. Alleen de verhaallijn van Smita heeft nog een zekere spanningsboog vanwege de gevaren die zij en haar dochter onderweg tegenkomen. Maar ook hier is de eindbestemming vanaf het begin al duidelijk.
De drie vrouwen zijn oppervlakkige personages. Meer eigenschappen dan de problemen waar ze mee kampen, lijken ze niet te hebben. Innerlijke motivaties of gevoelens blijven verborgen. De personages volgen in plaats van vormen het verhaal. Dit haalt de boodschap van de film onderuit. De vrouwen zijn wel sterk, maar de film brengt dit niet goed over.
De drie geweldige actrices houden de film overeind. Ze stralen een stille kracht uit die de personages omgeeft met een mysterieuze sfeer. Alle drie tonen ze emoties op een genuanceerde manier, zonder zich volledig over te geven aan het melodramatische plot. Vooral Peluso weet Giulia interessant te houden en heeft een magnetische uitstraling als ze als een blok voor Kamal valt.
The Braid wil graag een epische film zijn die meerdere continenten overbrugt om het verhaal te vertellen van drie vrouwen die alles doen om te overleven. Dat blijkt te hoog gegrepen. Aan de ijzersterke actrices ligt het niet, maar het blijven drie losse voorspelbare verhalen zonder synergie.
