Met Black Panther en Captain Marvel leek de Amerikaanse stripboer Marvel eindelijk ontwaakt uit een diepe, diepe ontkenningsslaap. De filmstudio, momenteel eigendom van Disney, kwam er eindelijk achter dat zelfs bij onvoorstelbare en onrealistische superkrachten het fijn is dat een breed publiek zich enigszins in de personages kan herkennen. Het is een regelrechte schande dat tot amper vijf jaar geleden de superhelden van Marvel toch voornamelijk de zeven vinkjes aftikten.
Helaas is het achterhaalde tijdsbeeld van Marvel niet het enige probleem waarmee de studio kampt. Vanaf The Avengers maakt de superheldenstudio er een gigantische janboel van. Je moet haast een universitaire studie volgen om nog chocola te kunnen maken van de verschillende multiversa, zijlijntjes, filmseries en ontelbare afwijkingen van de comics. Tot overmaat van ramp deed Marvel ook nog eens een harde reset met 'The Blip', die het er allemaal niet overzichtelijker op maakte. De conclusie van dit alles is dat er geen jota meer te snappen valt van het Marvel-universum, tenzij je te veel tijd over hebt.
The Marvels van Candyman-maker Nia DaCosta is een vervolg op Captain Marvel. Dit keer wordt het titelpersonage bijgestaan door tiener Ms. Marvel die we hebben leren kennen in de gelijknamige zesdelige serie. Monica Rambeau die voorbijkwam in WandaVision completeert het trio. De dames hebben verwante krachten, wat niet alleen een tikkeltje saai is, maar ook garant staat voor een boel chaos en verwarring.
Onder leiding van Dar-Benn ontdekt het buitenaardse Kree-ras, dat Carol Danvers alias Captain Marvel een thuis bood maar zich later tegen haar keerde, op een maanachtige planeet eenzelfde soort armband als Ms. Marvel draagt. De Kree-leider creëert lukraak zogeheten 'jump points', een soort wormgaten waarmee ze door tijd en ruimte kunnen reizen. Als Captain Marvel in aanraking komt met een mislukte jump point blijkt dat Ms Marvel, Monica en zijzelf voortdurend met elkaar van plaats wisselen wanneer ze gelijktijdig hun krachten gebruiken.
Het is een leuke gimmick waarmee DaCosta meteen volop de actie opent. Als blijkt dat ze van plan is dit trucje bijna de volledige speelduur vol te houden slaat al snel de vermoeidheid toe. Op de achtergrond speelt een voorspelbaar plot van de Kree die hun planeet willen redden en de pogingen om vrede te sluiten met de verdreven Skrulls al snel afblazen. De Kree beschouwen Captain Marvel nog steeds als aartsvijand, maar de scenaristen laten de dramatische mogelijkheden daarvan links liggen. Zo is de verwijzing naar de huidige mondiale vluchtelingencrisis flinterdun en wordt de hopeloosheid van conflictgebieden nauwelijks uitgediept.
De aandacht gaat vooral uit naar het groupiegedrag dat Ms. Marvel vertoont zodra ze oog in oog komt te staan met Captain Marvel. Een plotelement waarmee de schrijvers ook al geen maat kunnen houden, wat eveneens geldt voor het gedweep met het zoeken van een superheldennaam voor Monica. Dit personage, dat in de vorige film nog een jong meisje was, neemt het op haar beurt Captain Marvel weer kwalijk dat ze zo lang niets van zich heeft laten horen.
Zonder duidelijke reden maakt het zich in 1995 afspelende Captain Marvel opeens een sprong van achttien jaar. Het voordeel is dat Samuel Jacksons Nick Fury dit keer geen digitale verjongingskuur hoeft te ondergaan. Voor Brie Larson was dit al helemaal niet nodig, want ze oogt exact hetzelfde als destijds. Jackson trekt de film dit keer minder naar zich toe dan hij deed in 2019. DaCosta weet van zijn aanwezigheid weinig boeiends te brouwen.
De regisseur zorgt ervoor dat je een snelle samenvatting krijgt als de personages je allemaal niets zeggen, maar voor de leek is het nog best lastig om de onderlinge relaties te kunnen doorgronden. Het is sowieso haast onmogelijk om alles wat Marvel de laatste jaren uitspuugt bij te kunnen houden. Dit maakt The Marvels tot een onderonsje, een verjaardag waar je iedereen zou moeten kennen, maar toch moeite hebt een gesprek te voeren.
DaCosta houdt de vaart er voortdurend in, waarmee haar eerste Marvel-titel een opgefokt gevoel met zich meebrengt. Bovendien gooien zij en haar medeschrijvers er wel een heleboel kolderieke toestanden tegenaan. Dieptepunt van deze tenenkrommende taferelen is een planeet waarvan de bewoners niet praten maar zingen, waardoor je het gevoel krijgt opeens in een middelmatige musical te zijn beland. Ook de grappen met de Flerkens, viervoetige wezens die wij ook wel kennen als katten, gaan eindeloos door, terwijl dit in het vorige deel nog een leuke knipoog was.
The Marvels is op visueel vlak prima verzorgd, maar doet nergens je mond openvallen van verbazing. Het vorige deel viel op zijn gat toen bleek dat de Skrulls, die we in dit deel geen enkel moment van gedaante zien verwisselen, geen echte slechteriken waren. Hier is van meet af aan duidelijk wie goed en wie kwaad is. DaCosta weet er echter geen bevredigend geheel van te smeden en tapt voortdurend uit dezelfde vaatjes.
Zoals gebruikelijk bij Marvel-films kent ook deze titel weer een mid- en postcreditscène. Die tweede kun je prima laten schieten omdat het alleen maar een geluidsfragment is. De scène halverwege de aftiteling zal bij de inmiddels vermoeide filmfans een flinke zucht opleveren. Houdt het dan nooit op?
