Fair Play bevat in het begin en aan het einde een seksscène in een publieke toiletruimte, maar qua toon verschillen ze als dag en nacht van elkaar. De eerste is speels, vrolijk en romantisch, de tweede buitengewoon naar. Er is in de tussenliggende anderhalf uur dan ook het nodige veranderd tussen deze twee mensen.
In de opening ogen Emily en Luke nog als een verliefd jong koppel dat vol plezier in het leven staat, maar na die proloog werpen nieuwe feiten een heel ander licht op de situatie. Beiden zijn werkzaam voor een beleggingsfonds, maar geen van de medewerkers is op de hoogte dat de twee al geruime tijd een stel zijn. Ze wonen al wel samen, maar wachten nog op de juiste gelegenheid om hun collega's en superieuren daarover te informeren.
En dan gebeurt het ondenkbare: zij maakt promotie. Dat komt als een verrassing voor beiden, want even leek het erop dat de vrijgekomen plek weleens voor Luke zou kunnen zijn. Hij zegt blij te zijn voor haar, maar in zijn reactie ontbreekt het grote enthousiasme waarmee zij hem eerder informeerde dat hij wellicht degene was die deze baan zou krijgen.
Emily denkt haar nieuwe positie te kunnen benutten om Luke ook hogerop te krijgen, maar krijgt al snel door dat de top van het bedrijf niet bepaald op hem zit te wachten. Hij heeft grote dromen, maar in hun ogen niet de juiste kwaliteiten om die te verwezenlijken. Zij wel. Luke hoorde voorheen al hoe zijn mannelijke collega's over zijn vriendin spraken en nu ze hun meerdere is, wordt hun geroddel niet bepaald minder.
Een complicerende factor is dat hij haar als analist moet bijstaan in haar werk. Een leidinggevende die besluit het advies van een ondergeschikte niet ter harte te nemen is volkomen normaal, maar wanneer die ondergeschikte degene is met wie je 's avonds in bed ligt levert dat geheid gedoe op. Emily verdoezelt haar relatie met Luke op een zeker moment door te stellen dat ze haar zaakjes goed gescheiden houdt ("I don't shit where I eat"), maar hun carrières en privéleven beginnen steeds meer door elkaar te lopen.
Fair Play lijkt niet zozeer te bepleiten dat relaties tussen collega's een slecht idee zijn, maar vooral dat de sector waarin Emily en Luke actief zijn elk greintje menselijkheid als een zwakte bestempelt en opoffert voor financieel gewin. Was Luke voorheen nog Emily's steun en toeverlaat, daar wordt hij nu steeds meer een blok aan haar been. Haar status valt of staat immers met hoeveel winst ze voor het bedrijf weet te creëren en daarvoor is hij wellicht niet de grootste succesfactor.
Emily heeft haar nieuwe baan weliswaar gekregen door haar tomeloze inzet en goede resultaten, maar wanneer ze een foute inschatting maakt, scheldt haar baas haar uit. Resultaten uit het verleden bieden geen garantie op begrip in de toekomst. Wanneer ze haar fout compenseert met een gok die zich uitbetaalt, is ze ineens de held van het kantoor. Het beleggingswereldje blijkt maar weer eens niet veel anders dan een casino.
Goed zijn in dit werk betekent dat je geld binnenhaalt. Al het andere is verwaarloosbaar. Toch komt het respect van haar mannelijke collega's niet door haar werkprestaties, maar verkrijgt ze dit pas wanneer ze hen vergezelt naar een stripclub en zich daar zo horkerig mogelijk gedraagt. Pas dan is ze 'one of the boys'. Ondertussen ontpopt Luke zich steeds meer tot verongelijkte incel, die er duidelijk meer moeite mee heeft dan gedacht dat zijn vriendin het op carrièregebied beter doet dan hij.
Aanvankelijk blijft de spanning nog redelijk onderhuids of is deze te onderdrukken met drank en seks, maar tegen het einde bereikt de situatie een kookpunt waarvan geen weg meer terug is. Het zal niet iedereen bekoren dat de subtiliteit volledig overboord gaat, maar wie erin meegaat kan zich laven aan een heerlijk vileine ontknoping waarin hoofdrolspelers Phoebe Dynevor en Alden Ehrenreich alle registers opentrekken.
