Regie: Hyoe Yamamoto | Scenario: Shoji Takao | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2023

Op Netflix staat haast aan de overdaad aan misdaaddocumentaires. Vaak hebben de producties een vergelijkbare opzet en opbouw. Of het nu om de nog steeds niet opgehelderde verdwijning van de peuter Madeleine McCann gaat of de bizarre gebeurtenissen rondom de Canadese student Elisa Lam met het lugubere liftfilmpje: het zijn veelal rechtlijnige uiteenzettingen van gebeurtenissen, waarbij feiten en theorieën elkaar afwisselen.

Van alle misdaden spreken verdwijningen en moorden het meest tot de verbeelding en beide komen samen in de documentairefilm Missing: The Lucie Blackman Case. Het draait allemaal om de eenentwintigjarige Britse stewardess Lucie Blackman die aangetrokken door de Japanse cultuur naar Tokyo verhuisde. Daar vond ze een baan als hostess in het zakendistrict Rappongi.

De functie kan nog het best worden omschreven als een moderne geisha, waarbij Lucie en haar collega's zich lieten betalen om veelal zakenmannen van gezelschap te voorzien. Hierbij opereerden de dames als gesprekspartner en waren seksuele handelingen nadrukkelijk geen onderdeel van de werkzaamheden. Als Blackman op een dag in het jaar 2000 compleet van de radar verdwijnt begint haar vader zich steeds meer zorgen te maken.

Eenmaal aangekomen in Tokyo stuit vader Blackman op een Japanse politiemacht die maar weinig over het onderzoek loslaat. Er zit dan weinig anders op dan de aandacht van de media op te zoeken. Al snel doen de wildste theorieën de ronde. Lucie zou ten prooi zijn gevallen aan een gewelddadige sekte, iets wat haar vader maar moeilijk kan rijmen met Lucies nuchtere natuur.

In de film van Hyoe Yamamoto wordt al vrij vlot duidelijk in welke richting de opsporing het moet zoeken. Dat resulteert in een rechttoe-rechtaan documentaire waarbij familieleden en journalisten hun gedachten over de gang van zaken laten gaan. Verwarrender is de stortvloed aan Japanse politierechercheurs, waarbij het lastig te bepalen is wat hun rol en rang is. Enige orde in de chaos was geen overbodige luxe geweest.

De verdwijning van Blackman heeft gezorgd voor een van de geruchtmakendste misdaden in de moderne Japanse geschiedenis, die het voorstellingsvermogen compleet te buiten gaat. Dit staat bovendien in schril contrast met het beeld van de veilige en vredelievende Japanse samenleving. Yamamoto laat het niet na dit voortdurend te benadrukken.

Rode draad is de inzet en strijd van Lucies vader. Haar moeder is om onduidelijke reden veelal afwezig. Missing: The Lucie Blackman Case moet het niet hebben van een wervelende aanpak. Yamamoto is feitelijk en precies, maar weet zelfstandig weinig sensatie en sensatie te genereren. Want laten we eerlijk zijn: dat is een essentieel aspect van het true crime-genre. Dit is een schematisch opgetogen, kabbelende productie waarbij het zeldzame venijn in de staart zit.

Missing: The Lucie Blackman Case is te zien bij Netflix.