Savage Salvation onderschrijft maar weer eens het bekende citaat van Alfred Tennyson dat het beter is om te lief te hebben gehad en te hebben verloren dan nooit echt lief te hebben gehad. Dat komt enerzijds tot uiting in het plot van de film, anderzijds in hoe dat plot wordt gepresenteerd. Savage Salvation onthult zich namelijk halverwege als een wraakthriller, waarmee een interessantere film verloren gaat. Dat maakt het verlies van de hoofdpersoon echter wel goed invoelbaar. Onbedoeld weliswaar, maar toch.
Voor de ongeïnformeerde kijker die een minuut te laat de zaal is binnengestapt (en dus een overbodige proloog heeft gemist) zal die ommezwaai naar wraakthriller mogelijk als een verrassing komen. Tijdens zijn eerste helft is Savage Salvation namelijk een romantisch drama over een aan lagerwal geraakt jong koppel dat hun gezamenlijke leven weer op de rails poogt te krijgen.
Dat deze twee starten als heroïneverslaafden is is iets waar de film opvallend ingetogen mee omspringt. Vaak worden jonge geliefden die vluchten in harddrugs door films neergezet als verwerpelijke junkies, maar Savage Salvation weet empathie voor ze op te roepen en zelfs enigszins begrijpelijk te maken hoe een gezamenlijke drugsverslaving als romantisch kan worden ervaren.
Door ruim aandacht te schenken aan de ups en downs van het jonge koppel komt het best hard aan wanneer alles ineens voor niets blijkt te zijn. Waar de meeste wraakthrillers zich vlot door de eerste akte heen werken zodat lekker snel kan worden begonnen aan het hoofdgerecht, doet Savage Salvation een goede poging de kijker deelgenoot te maken van het verlies dat die wraakmissie in gang zet. Toch komt het grootste gevoel van verlies voort uit de ervaring dat een interessante film halverwege ineens eindigt en plaatsmaakt voor minder boeiend kijkvoer.
Want jammer genoeg transformeert Savage Salvation in zijn tweede helft tot een uiterst platte actiethriller. Er zijn weliswaar wat aardige actiemomenten, maar het gaat de wraakengel allemaal wel erg makkelijk af. Iets meer tegenslag was welkom geweest en zou ook beter passen bij de dramatinten van de eerste helft. Met zo'n aanloop was het misschien ook beter om te mikken op een film als Blue Ruin: met het fundament van een wraakthriller, maar qua uitvoering meer een persoonlijk drama.
De enorme dosis religieuze symboliek doet Savage Salvation uiteindelijk de das om. Ergens is het best bewonderenswaardig dat de film daar zo schaamteloos voor gaat, maar vaker dan eens wordt het een potsierlijke bedoening. Een actiescène met de muzikale begeleiding van een zwaarmoedige rockuitvoering van Amazing Grace zit tegen het lachwekkende aan. Met dat soort kolderieke keuzes valt het ook ineens een stuk meer op dat een sympathieke sheriff nota bene Church heet.
