De liefde is een inspiratiebron voor vele kunstuitingen. De pijn van het verliezen van een geliefde is in vele liedjes, boeken, theaterstukken en films al eens geuit. In de documentaire L'Amour / La Mort doet Ramón Gieling een poging om een zo divers mogelijk beeld te scheppen van hoe de liefde en de dood zich tot elkaar verhouden. Hij slaagt daarin, al was de kern beter tot zijn recht gekomen zonder alle theatrale poespas eromheen.
"Would you rather love the more, and suffer the more; or love the less, and suffer the less? That is, I think, finally, the only real question". Met deze quote van Julian Barnes start L'Amour / La Mort. Twee zinnen die de boodschap van de film kort en krachtig samenvatten. De liefde kan zo mooi zijn, maar ook zoveel pijn veroorzaken als de dood om de hoek komt kijken.
Verschillende personen worden geïnterviewd en gevolgd in hun dagelijks leven. Levens die overschaduwd worden door de (naderende) dood van een geliefde. Zo verloor Mohammed de liefde van zijn leven tijdens de metroaanslag in Brussel in 2016. De partner van Michel is dementerend en Michel is vastbesloten om tot het einde voor hem te blijven zorgen. Vanaf een afstandje kijk je bij deze personen de huiskamer in.
Ook de medische wereld krijgt een stem. Psychiater Dirk de Wachter ventileert zijn vrij pessimistische en soms angstaanjagende kijk op de liefde. Liefde is een vreemde ziekte, zoals Doe Maar dat al eens in een lied bezong. Cardioloog Ivo van der Bilt doet onderzoek naar het gebroken-hart-syndroom en is er zeker van dat een gebroken hart fysiek te meten is.
De verhalen zijn stuk voor stuk hartverscheurend. L'Amour / La Mort laat je via de verhalen van de geïnterviewden zowel de intens mooie als de intens pijnlijke kanten van de liefde voelen.
Zoals je van regisseur Ramón Gieling (Sisyphus at Work (2021), Erbarme Dich - Matthaüs Passion Stories (2015), Over Canto (2011) kunt verwachten, komt er in L'Amour / La Mort flink wat klassieke muziek voor. En dan vooral van het tragische soort. Terwijl theatrale decors opgebouwd en taferelen uit de beeldende kunst nagebootst worden, horen we dramatische operamuziek. Liederen over de tragische kant van de liefde.
Een mooi bedachte aanvulling, al zijn de verhalen van de geïnterviewden aangrijpend en interessant genoeg. De theatrale laag is op een mooie, kunstzinnige manier weergegeven, maar zijn eigenlijk overbodig. De film is al rijk aan perspectieven en toont aan dat de liefde vanuit veel verschillende invalshoeken te benaderen is. Bovendien versterken de theatrale scènes het verhaal waarin ze gemonteerd zijn niet altijd en voelen ze eerder als een vreemde onderbreking.
Meermaals lopen fictie en realiteit door elkaar, ook buiten de theatrale scènes om. Bovendien volgt het antwoord niet altijd logischerwijs op de vraag die de voice-over stelt. Aan het einde zeggen kinderen voor de camera vrij volwassen zinnen over de liefde, soms in relatie tot de dood. Dit alles zorgt voor veel vervreemding in een film waarin de kadrering en camerabewegingen goed doordacht zijn. Is een film maken over de liefde en de dood kinderspel? Blijkbaar niet.
