Regie: Andrew Dominik | Scenario: Andrew Dominik | Cast: Ana de Armas (Norma Jeane), Lily Fisher (Young Norma Jeane), Adrien Brody (The Playwright), Bobby Cannavale (Ex-Athlete), Xavier Samuel (Cass Chaplin), Evan Williams (Eddy Robinson Jr.), Julianne Nicholson (Gladys), e.a. | Speelduur: 167 minuten | Jaar: 2022

Tijdens de promotie van Blonde beweerde hoofdrolspeelster Ana de Armas dat ze de aanwezigheid van Marilyn Monroe voelde op de set. Maar waarom zou dit iconische sekssymbool de moeite nemen rond te spoken wanneer ze in deze film over haar leven zo'n generieke behandeling krijgt? De naam van de ster voelt als een inwisselbaar etiket om op het personage te plakken. Weliswaar gelardeerd in surrealisme passeren volgens het biopic-stramien de hoogtepunten van haar carrière de revue, voorafgegaan door momenten uit de moeilijke jeugd van Norma Jeane (Monroe's echte naam) waarin haar moeder wordt opgenomen in een psychiatrische inrichting.

Marilyn Monroe kende ook psychische problemen die eindigden met haar tragische dood. Regisseur Andrew Dominik vervlecht haar innerlijke angsten op associatieve wijze met het harde studiosysteem. Belangrijke personen en filmproducties uit haar leven doemen stijfjes op om geruisloos te verdwijnen volgens een scenario dat gretig gebruikmaakt van ellipsen in een niet-feitelijke interpretatie van haar leven. De droomfabriek met schaduwzijde past qua thematiek naadloos in de al lang voorkomende zelfobsessie van Hollywood, zoals bijvoorbeeld gezien in A Star Is Born. Maar Dominik deelt niet regisseur George Cukors gevoel voor melodrama.

De lege ruimtes waar Monroe in ronddwaalt laten cru de grens tussen werkelijkheid en filmset vervagen, waarbij de enkele aanwezige hard verlichte objecten de ruwe enscenering verder onderstrepen. Van zwart-wit naar kleur wisselt het nogal ad hoc heen en weer. Zo bestaat er geen twijfel over dat Blonde net als het gelijknamige boek dat diende als bronmateriaal puur de belevingswereld van Monroe wil neerzetten. Een jonge vrouw kapotgemaakt door het studiosysteem doet met deze hallucinante stijl denken aan David Lynch' Mulholland Drive minus het effectbejag, ook wanneer de welbekende Hollywoodheuvel in de fik staat tijdens een bosbrand.

Continu knetteren de fotocamera's in haar gezicht, een van de vele keren dat de film de tegenstelling tussen starende mannen en hun lustobject vet onderstreept. In een van die momenten gapen zij haar aan met opzichtig vervormde opengesperde monden, iets waar Lynch tenminste nog raad mee had geweten met zijn instinctiever gevoel voor kitsch.

Bij Dominik blijft het potsierlijk, net als de half gefluisterde voice-overs van de verschillende mannen in Monroe's leven. Dat ze zich begaf in een toxische mannenwereld kan Blonde zo niet vaak genoeg herhalen. De van bezieling gespeende recente muziek van Nick Cave en Warren Ellis zorgt voor een extra cosmetische laag die het grootste probleem met Blonde toedekt.

De film maakt de complexe ster uit klassiekers als Some Like It Hot met een even complex leven tot een sjabloon waarmee Dominik over welke persoon dan ook had kunnen verhalen. Onder al het poseren als enigmatisch schuilt duidelijk een drang om het fenomeen Marilyn Monroe te verklaren en daarmee behapbaar te maken. Opzichtig dienen haar slechte jeugd of de dood van haar twee ongeboren baby's tot duiding van haar angsten. Die blijven daardoor generiek, wat ook geldt voor de algehele emotionele beleving in Blonde, hoezeer De Armas die standaardschema's ook met verve brengt.

Blonde is te zien bij Netflix.