Regie: Pedro Almodóvar | Scenario: Pedro Almodóvar en Jean Cocteau | Cast: Tilda Swinton (Vrouw), Agustín Almodóvar, Miguel Almodóvar, Pablo Almodóvar, Diego Pajuelo, Carlos García Cambero, Dash (de hond) | Speelduur: 30 minuten | Jaar: 2020

Pedro Almodóvar stond al bijna klaar om te filmen toen corona uitbrak. Gelukkig had het project maar weinig mensen op de set nodig en kon hij vrij snel alsnog aan de gang. De Spanjaard had zijn eigen bewerking geschreven van het toneelstuk 'La Voix Humaine' van Jean Cocteau, dat eerder ook al eens was verfilmd door First Blood-regisseur Ted Kotcheff met Ingrid Bergman in de hoofdrol. En eigenlijk veel vaker al. Wat maakt dan een nieuwe vertolking van Spaanse mooifilmer Almodóvar een aanwinst? Twee woorden: Tilda Swinton.

De Spaanse filmmaker maakt hiermee zijn eerste Engelstalige film, zij het een korte. Hij speelt in Spanje, bevat Spaanse personages - gespeeld door acteurs met de achternaam Almodóvar - maar het overgrote deel van de dialoog, of ja monoloog eigenlijk, is in het Engels. We horen vooral Swinton telefoneren met een geliefde die haar heeft verlaten en tot wanhoop heeft gedreven. Verder schuifelt de enigmatische bordercollie Dash hier en daar door de kamer, een hond die zijn mannelijke baasje enorm mist.

Tilda Swinton lijkt wel in een laboratorium gekweekt om in een Almodóvar-film te leven. Dat bleke gelaat, in contrast met haar rode haar. Knalrood is dan ook nog eens de favoriete kleur van de regisseur, en dat draagt ze goed. Swinton heeft hoekige, gestileerde gelaatstrekken en ledematen, en ze kan de theatrale inslag van deze regisseur voeden met een passende acteerstijl. Het is achteraf misschien wel vreemd dat ze niet al eerder in een van zijn films heeft gespeeld, maar misschien had ze het te druk, door Italiaanse films maken met Luca Guadagnino.

Wat ook helpt, is de stijl van Almodóvar. Je zult bij hem nooit de illusie hebben dat je kijkt naar een geregistreerd toneelstuk, dankzij zijn vormgeving. Hij toont het zoveelste bontgekleurde, met kunst behangen appartement, maar zoals altijd geeft hij je ook een uitstekend gevoel voor de geografie erbinnen. En nu speelt de regisseur ook nog extra met het medium, door middel van de montage. Swintons personage beweegt niet alleen door de ruimte door te lopen, maar ook door geknipt te worden van de ene naar de andere kamer. In dezelfde houding. Het vervreemdt en geeft een gevoel van verloren tijd.

De filmmaker windt er geen doekjes om dat dit een illusie is. We kunnen zien dat er buiten dit appartement alleen maar filmstudio is. En dan begint Swinton door de studioruimte om de set te lopen. Misschien is het een kunstgreep vanwege corona, maar waarschijnlijker is dit een bewuste keuze. Dat maakt het zo kitscherig als wat, maar het voelt helemaal aan als een Almodóvar-film.

The Human Voice is voorlopig nog niet op het witte doek te bewonderen, en komt daarom uit op streamingdienst Picl. Onbedoeld is deze short een lekker coronasnoepje, een tussendoortje voor thuis. Voor iedereen die trek heeft om zich even onder te dompelen in een stukje bombastische filmkunst. Kort genoeg om je aandacht bij te kunnen houden, maar lang genoeg om je even de kleine arthouse-injectie te geven die je nodig hebt. Zodat je er weer even tegenaan kunt.

The Human Voice is te zien bij Picl.