Het noodlot slaat keihard toe bij de familie Blackledge. James, de volwassen zoon des huizes, valt al in de openingsminuten van zijn paard af en overlijdt als gevolg daarvan. Drie jaar na dit vreselijke incident hertrouwt weduwe Lorna met Donnie Weboy, maar hun huwelijk is allesbehalve rozengeur en maneschijn: meneer heeft nogal losse handjes en besluit zijn nieuwe vrouw én bonuskind onder te brengen bij zijn beruchte 'white trash'-clan in North Dakota. Daar, ver verwijderd van de bewoonde wereld, waant Donnie zich veilig, maar hij vergeet één ding: opa en oma Blackledge zijn er ook nog.
Oma Margaret gaat niet zitten wachten tot alles vanzelf goedkomt - als dat überhaupt al gebeurt - maar wil kleinzoon Jimmy zelf gaan redden uit de klauwen van het Weboy-tuig. Ze overtuigt haar man, oud-sheriff George, om met haar mee te gaan en zo ontvouwt al vrij snel een roadtrip annex zoektocht door vijandelijk gebied. Margaret en George zijn allebei niet meer zo kwiek, maar midden in het desolate Amerikaanse landschap ogen de twee pensionado's pas écht nietig en kwetsbaar. Ze zijn eigenlijk helemaal niet opgewassen tegen dat handjevol schurken met gemene koppen met wie ze in aanraking komen - en juist dát maakt deze film bij vlagen zo spannend.
Dat de confrontatie naar en gewelddadig zal worden, staat vanaf het begin al vast. De kwaadwillende matriarch van de Weboys, genaamd Blanche, stelt in elk geval niet teleur: naast karbonades serveert deze kenau tijdens het familie-etentje ook een flinke portie sappige dreigementen uit. Dit is een van de meest memorabele scènes uit de film, wat met name komt door het heerlijk vileine spel van actrice Lesley Manville. Je krijgt een hartgrondige hekel aan haar - en dat is in dit geval iets heel positiefs. Maar het zijn uiteindelijk toch vooral Diane Lane en Kevin Costner die de B-filmpremisse van Let Him Go naar een hoger plan tillen. De tand des tijds heeft zo te zien wat spoortjes op hun gezichten achtergelaten, en ook op hun zielen zijn wat krasjes te ontwaren, maar juist daardoor voelt hun spel misschien wel doorleefder aan dan ooit tevoren.
Let Him Go transformeert gaandeweg dus van rouwdrama naar wraakfilm. Maar eigenlijk valt de film nog het best te omschrijven als een neo-western. Binnen dat kader is de film zowel traditioneel als emancipatoir van opzet. Traditioneel omdat het wraakthema keurig (maar zonder veel verrassing) wordt uitgespeeld en emancipatoir omdat de vrouwelijke personages hier aanzienlijk steviger in het zadel zitten dan de mannen. George hobbelt in eerste instantie enigszins gedwee achter de vastberaden Margaret aan. En ook Blanche heeft met één vingerknip een compleet mannenbestel tot haar beschikking staan.
Vergeleken met andere neo-westerns, zoals Hell or High Water en Wind River, blijft Let Him Go wel een klein beetje achter. Wat ontbreekt is een scenarioschrijver van het kaliber Taylor Sheridan; iemand die met een vlijmscherp script de status-quo van Amerika durft bloot te leggen als een open wond, en daarmee al haar inwoners min of meer een spiegel voorhoudt. Maar misschien is dat allemaal net een tikkeltje te veel gevraagd voor een film die gewoon ouderwets onderhoudend wil zijn. Hoe dan ook, Let Him Go verdient zeker een kijkbeurt. En mocht je na afloop behoefte hebben aan meer Costner als cowboy: geef de serie Yellowstone dan eens een kans. Die is wél geschreven door Taylor Sheridan. Yee-Ha!
