Chris is de autistische neef van documentairemaakster Ingrid Kamerling, die eerder een film maakte over de zelfmoord van haar zusje. Chris heeft van zijn stervende opa een rode auto gekregen, in ruil voor de belofte goed voor zijn oma te zorgen. Dit is de dertigjarige Chris dan ook met volle overgave gaan doen, drie dagen per week helpt hij oma met alles. Naast van zijn oma houdt Chris van lampen en biertjes. En sinds hij als jochie een camera heeft gekregen, filmt hij alles wat hij in het leven meemaakt.
Vooral dit laatste maakt hem natuurlijk een dankbaar onderwerp voor een documentaire. Van alles wat Chris heeft meegemaakt in het leven zijn beelden gemaakt. Ook zijn andere twee hobby's komen in de ruim een uur durende documentaire voorbij. De biertjes hebben vaak een bijrol, al is het lastig een scène te vinden die niet wordt versierd met het geluid van een opengetrokken bierblik of een rammelend krat. De lampen hebben meer een symbolische rol, een terugkerend element waar in archiefbeelden vaak de nadruk op ligt. Uit alles blijkt de geringe afstand tussen filmmaker en onderwerp.
Hoewel de film zou moeten gaan over een discutabele reis van grootmoeder Hildegard en kleinzoon Chris, een reis die ze nog één laatste keer samen zou moeten brengen, blijft er weinig over van het serene dat het idee in zich had. Neef Chris blijkt veel interessanter dan die dodelijk vermoeiende 'mantelzorg 2.0', die niet veel verder komt dan een paar plastic tassen en een kwetsbare oma in en uit een knalrode Volkswagen Bora tillen. Ook het filmen gebeurt extreem kort op het onderwerp, extreem persoonlijk en nietsontziend; nadat oma haar broek heeft laten zakken in het toilet is het de vraag of haar waardigheid het nog weer terug de auto in haalt. Het liefdevolle dat Kamerling zag toen ze haar onderwerpen koos voor een film heeft het witte doek uiteindelijk niet gehaald. Onder de mantel der liefde brandt helaas geen licht.
