Guillaume Senez is gefascineerd door het ouderschap. In 2015 maakte de Belgische regisseur zijn speelfilmdebuut met Keeper, een coming-of-agedrama over twee tieners die samen een kind krijgen en voor de eerste keer in hun leven met verantwoordelijkheid worden geconfronteerd. Voor het familiedrama Nos Batailles (wat zoveel betekent als 'onze gevechten') hield Senez het dichterbij huis en putte hij inspiratie uit eigen ervaringen met het vaderschap. Nadat de relatie met zijn vriendin op de klippen was gelopen, moest hij een nieuwe balans zien te vinden tussen zijn werk- en privéleven.
Hoe moeizaam die zoektocht naar een juist evenwicht kan zijn, laat Nos Batailles zien. De film zit barstensvol sociale strijd, maar alleen de oplettende kijker zal de worstelingen van de personages ook daadwerkelijk zelf kunnen voelen. Centraal staat vader Olivier Vallet die op een dag - zonder duidelijke reden - wordt verlaten door zijn vrouw Laura. Dat levert meteen een groot organisatorisch probleem in het huishouden op, want overdag werkt Olivier als teamleider in een distributiecentrum en daarom kan hij zich niet fulltime bezighouden met de opvoeding van zijn zoon en dochter.
Guillaume Senez verdient alle lof voor het feit dat hij het drama niet op de gebruikelijke manier uitmelkt. Zo zijn de kinderen wel bezorgd over de plotselinge verdwijning van hun moeder, maar verwijten zij hun vader niets. De komst van de vrijgevochten zus van Olivier - die best een paar daagjes wil oppassen - lijkt aanvankelijk zelfs de angel uit de film te halen. Toch is de aanwezigheid van de vrouw cruciaal voor het verloop van het verhaal, aangezien zij als klankbord van Olivier een aantal ongerijmdheden uit zijn verleden naar boven haalt. Op de werkvloer gebeurt hetzelfde: met enige argwaan wordt Olivier door zijn collega's benaderd en gadegeslagen. Zou hij dan toch wat te verbergen hebben?
Daar krijgt de kijker nooit helemaal de vinger achter. Nos Batailles is nergens een gemakzuchtige invuloefening met stereotypes, maar een levensecht portret van mensen die zoeken naar aandacht, bevestiging en genegenheid. Qua stijl en thematiek doet de film denken aan het betere werk van de gebroeders Jean-Pierre en Luc Dardenne. Net als dit beroemde duo regisseert ook landgenoot Senez zonder opsmuk of kunstgrepen en maakt hij alleen op spaarzame momenten gebruik van muziek.
De Belgische regisseur heeft veel vrijheid geschonken aan de acteurs en dat komt Nos Batailles zeker ten goede. Dialogen waren van tevoren op papier vastgelegd, maar in de praktijk besloot Senez (in overleg met de acteurs) vaak op improvisatie over te gaan. Als gevolg daarvan voelen de gesprekken tussen de personages heel realistisch aan. Zeker bij het jonge talentje Basile Grunberger, die zoontje Elliot speelt, is zichtbaar dat die vrijheid heeft geholpen om hem soepeler te kunnen laten acteren. Maar het grootste compliment mag naar de Franse acteur Romain Duris, die op ingetogen, maar indrukwekkende wijze een radeloze vader speelt. In combinatie met een onverwachte gebeurtenis tegen het einde van de film levert dat hartverwarmende cinema op.
