Avengers: Infinity War is een ongekende mijlpaal in de filmgeschiedenis. Het is de apotheose van achttien Marvel-films die op allerlei manieren met elkaar verbonden zijn en nu samenkomen in een grote finale, waarin het lot van het heelal zal worden uitgevochten door een groep uiteenlopende superhelden. En toch is het ook een film die de succesvolle superheldenfabriek al zo vaak heeft afgeleverd: een kleurrijke blockbuster vol aansprekende personages, snedige dialogen en groots spektakel, maar wel een die narratief gezien nogal op veilig speelt en net iets te veel bezig is met het opzetten van toekomstige films. Maar goed, had iemand na tien jaar iets anders verwacht?
Nadat hij in de slotscène van The Avengers voor het eerst zijn paarse gezicht liet zien, trekt opperschurk Thanos nu eindelijk de stoute schoenen aan om zijn megalomane plannen te verwezenlijken. Om het heelal in balans te brengen wil hij de helft van de bevolking uitroeien en daarvoor dient hij een zestal MacGuffins te verzamelen: de zogenaamde Infinity Stones, die al regelmatig opdoken in eerdere films. Enkele daarvan bevinden zich op aarde, dus het duurt niet lang voor de planeet wordt aangevallen en de Avengers aan de bak moeten. Waar dit superheldenteam ten tijde van hun eerste formering nog uit slechts zes leden bestond, zijn inmiddels een stuk meer superhelden beschikbaar en dat zullen we weten ook. Op enkele uitzonderingen na is praktisch ieder personage dat de afgelopen tien jaar een prominente rol vervulde in een Marvel-film (en nog in leven is) opnieuw van de partij.
Maar werkt dat wel, die enorme hoeveelheid superhelden? Op de poster lijken ze immers maar lukraak naast elkaar te zijn gezet, zonder enig oog voor compositie. In de film blijkt gelukkig een goede balans te zijn gevonden: de personages worden verdeeld over grofweg vier gezelschappen, die elkaar vroeg of laat zullen treffen. In sommige gevallen kennen de personages elkaar al wat langer, maar nieuw is bijvoorbeeld de samenwerking tussen Tony Stark en Peter Quill waar reikhalzend naar werd uitgekeken. Hun heerlijke interactie blijkt het wachten meer dan waard te zijn geweest, al zijn Thor en Rocket misschien nog wel een vermakelijker duo. Dat sommige details over het wijdvertakte filmuniversum niet meer zo vers in het geheugen liggen, wordt eveneens heerlijk eenvoudig opgelost: de personages informeren elkaar simpelweg. Zo heeft de Hulk na een lange afwezigheid wel enige behoefte aan informatie en kan Gamora vanwege haar verleden met Thanos haar mede-Guardians over hem inlichten.
Waar het voorheen Joss Whedon was die de diverse superhelden mocht samensmeden tot de Avengers, wordt de klus ditmaal geklaard door de gebroeders Russo, die ook al de Captain America-films The Winter Soldier en Civil War maakten. Laatstgenoemde werd door velen als een verkapte Avengers-film beschouwd, wat met de kennis van nu zowaar nog meer terecht is dan destijds. Infinity War blijkt namelijk niet echt een Avengers-film zoals de voorgaande twee of Civil War; het is veel meer een film over een intergalactische oorlog in het Marvel-universum waarin de Avengers weliswaar een rol spelen, maar niet bepaald het focuspunt zijn. Dat maakt voor het kijkplezier niet echt uit, maar het levert wel een film op die thematisch gezien niet bijster sterk is.
Grof gesteld ging de eerste Avengers over de moeilijkheden van het vormen van een team van uiteenlopende figuren, Age of Ultron over de te volgen koers en Civil War over de fragiliteit van de superheldensamenwerking. Vooral dat laatste element maakt het spijtig dat in Infinity War bij het eerste teken van dreiging alle neuzen gelijk dezelfde kant op staan. Het onderlinge wantrouwen dat voorheen zo breed werd uitgemeten, blijkt dan ineens wel erg makkelijk opzij te kunnen worden geschoven. Logisch is het wel; de voornaamste aantrekkingskracht van deze films is nu eenmaal je favoriete superhelden samen te zien optrekken tegen een gemeenschappelijke vijand, maar juist die verschillen van inzicht en het overwinnen daarvan maakten de films zo interessant. In de onderlinge dynamiek waar Whedon zo lekker mee uit de voeten kon, lijken de Russo's niet (langer) geïnteresseerd.
Infinity War werd ooit aangekondigd als een film in twee delen, vergelijkbaar met de slotstukken van Harry Potter, Twilight en The Hunger Games. Sindsdien is het 'Part I' in de titel komen te vervallen en heeft het er alle schijn van dat de volgende Avengers-film simpelweg een andere titel zal krijgen. Dat neemt echter niet weg dat dit deel nog steeds behoorlijk functioneert als de eerste helft van een finalewedstrijd. Dat betekent dat de helden zich flink op achterstand laten zetten zodat ze over een jaar waarschijnlijk alsnog op onverwachte wijze kunnen zegevieren. Dat maakt van Infinity War niet altijd een even prettige kijkervaring, maar het stemt wel benieuwd naar de voorlopige afsluiter. En ook wel een beetje naar hoe de twee tussenliggende Marvel-titels daar naartoe bouwen. Van solofilms is bij Marvel immers nog nauwelijks sprake.
