De Britten hebben een grote en lange traditie in het maken van kleine dramafilms over minder fortuinlijke mensen. Van de kitchen sink-beweging in de jaren vijftig en zestig tot het werk van Ken Loach en Mike Leigh, op de Britse eilanden kunnen ze er wat van. Eerder dit jaar was er bijvoorbeeld nog Red Road te zien, dat ook een uitstekend voorbeeld was van hoe de Britten (zij het in een Deense co-productie) sterke films over de harde realiteit kunnen maken. Paul Andrew Williams debuut als regisseur en schrijver van een lange film past perfect binnen deze traditie, en doet in sommige aspecten denken aan Mike Leighs moderne klassieker Naked.
Een groot verschil tussen Naked en London to Brighton is echter de humor waarmee Leigh zijn tragiek lardeerde en het drama daardoor dragelijk maakte. Williams is daarentegen nietsontziend en wil het zijn publiek totaal niet makkelijk maken. Hoewel hij het ergste geweld niet laat zien, is de suggestie vaak krachtig genoeg. Misschien is dat dan de genade richting het publiek dat hij succesvol anderhalf uur lang in een wereld betrekt die over het algemeen vrij onderbelicht is. Logisch, de meeste mensen worden liever niet geconfronteerd met de onderkant van de samenleving waarin twaalfjarige van huis weggelopen meisjes worden gerekruteerd door pooiers om gangsters op leeftijd te bevredigen.
Direct vanaf het begin zuigt Williams je in die wereld, in een scène waarin twee jonge vrouwen een volledig met graffiti bedekte wc binnenstormen. De jongste, rond de twaalf, huilt terwijl de wat oudere, in de twintig en met flinke blauwe plekken en zwellingen in haar gezicht, de make-up van het gezicht van de jongste afwast. Vervolgens moet het jonge meisje een tijdlang alleen op de wc wachten, totdat de oudere twee kaartjes voor de trein naar Brighton heeft gekocht. Zonder dat je als kijker weet wie zij zijn of wat zij hebben meegemaakt wordt je meteen hun wereld ingetrokken, hun vieze, nare wereld, en dat is knappe cinema.
Door middel van flashbacks die naadloos verweven zijn in het lopende verhaal wordt langzaam duidelijk wat er gebeurd is en met wie we te maken hebben. De meisjes heten Kelly en Joanne en zijn op de vlucht voor pooier Derek die Joanne wilde uitleveren aan Duncan Allen, een oudere rijke man. Nieuwe feiten komen aan het licht als blijkt dat de oude grijsaard dood is en Derek door Duncans gewelddadige zoon Stuart in zijn been wordt gestoken en onder bedreiging wordt opgedragen om binnen 24 uur met bevredigende antwoorden te komen. Er is dan niet meer te ontkomen aan een bloedstollende finale waarin bloed zal vloeien.
Wat London to Brighton onderscheidt van zoveel andere realistische lowbudget Britse portretteringen van een nare wereld is het tempo. Deze door personages gedreven film is in wezen een thriller. Een zeer spannende, akelige thriller die zijn spanning uit het persoonlijke drama en sterke acteerwerk haalt. Winnaars zijn er niet in deze film, slechts verliezers. Sommigen daarvan proberen er nog wat van te maken, anderen in het geheel niet. In deze hel zijn er heel af en toe momenten die blijk geven van hoop op een iets betere toekomst voor de twee protagonisten. Je zult je als kijker desperaat vastklampen aan deze sprankjes.
