Het is een interessante keus geweest om Chris Weitz aan te stellen als regisseur voor dit vervolg op het immens succesvolle Twilight. Weitz brak door met echte mannenfilms als American Pie en About a Boy, maar moet zich nu met name concentreren op hysterische tienermeisjes die collectief wegdromen bij de aanblik van hun idool Robert Pattinson. Hoewel er voor hen zeker voldoende te zwijmelen valt in The Twilight Saga: New Moon (je kan niet met je ogen knipperen of een gespierde jongen loopt weer eens halfnaakt rond), moet gezegd worden dat Weitz er, meer dan zijn voorganger Catherine Hardwicke in ieder geval, in is geslaagd ook de andere helft van de wereldbevolking enigszins tegemoet te komen.
Het begin van New Moon is nochtans zorgwekkend. De achttienjarige Bella is eindelijk samen met haar grote vampierliefde Edward en ze kunnen hun geluk niet op. Leverde dat in de eerste film al tenenkrommende romantische scènes op, het is in het begin van deel twee niet veel anders. De opluchting is dan ook groot als Edward na een klein half uur de film verlaat doordat hij Bella niet bloot wil stellen aan het gevaar van zijn vampierfamilie. Daarmee stort hij Bella in een enorme depressie, die zon drie a vier maanden aanhoudt. Pas als ze wat meer met Jacob Black om begint te gaan, lijkt het gat in haar hart zich enigszins te dichten. Groot is dan ook de schok als ze erachter komt dat Jacob op monstergebied niet veel onderdoet voor haar vampierliefje.
Het grote probleem waar iedere filmmaker die zich aan de boeken van Stephenie Meyer waagt mee te maken krijgt, is het belabberde bronmateriaal. Hoewel de boeken (vooral in de Verenigde Staten) een immense populariteit genieten, is de kwaliteit bijzonder matig, om niet te zeggen slecht. Hoofdrolspeelster Bella komt over als een psychologisch bijzonder labiel kind dat het merendeel van de tijd geen idee heeft wat er om haar heen gebeurt, en de relatie tussen haar en Edward wordt ook nog eens erg clichématig beschreven. Je kan het Weitz en scenariste Melissa Rosenberg dan ook moeilijk kwalijk nemen dat het verhaal van de film van de ongeloofwaardigheden aan elkaar hangt en Bella wel erg panisch reageert op de breuk met Edward. Ze is heus niet de eerste die verlaten is door haar vriendje en ze zal ook vast niet de laatste zijn.
Het is beter je te concentreren op de aspecten waar de filmmakers wel iets aan kunnen veranderen en op dat gebied zijn veelal de juiste keuzes gemaakt. Zo is New Moon alleen al op filmtechnisch gebied veel interessanter dan Twilight, iets wat vooral te danken is aan het camerawerk van Javier Aguirresarobe (Hable Con Ella, Mar Adentro). Het nogal saaie, in blauwtinten gedrenkte kleurenpalet van Twilight wordt hier vervangen door een wat realistischer aanblik, wat vooral in de scènes in Italië tegen het eind van de film mooie plaatjes oplevert. Daarnaast komen de actiescènes in New Moon veel professioneler over dan in zijn voorganger, waarbij vooral de gevechten tussen de weerwolven er leuk uitzien.
Het belangrijkste punt is misschien nog wel dat er veel meer te lachen valt in New Moon. Weitz lijkt te beseffen dat de nodige humor noodzakelijk is om de voortdurend gepijnigde blikken van de hoofdpersonen te relativeren en dat is een juiste keuze geweest. Het zijn deze factoren, gecombineerd met de uitstekende muziek van Alexandre Desplat, die de aandacht van (met name) de mannelijke kijker enigszins weten af te leiden van de soapachtige romantische ontwikkelingen en ervoor zorgen dat het een minder grote straf is dan de vorige keer als je door je vriendin naar de bioscoop wordt meegesleurd.
