Het is op zijn zachtst gezegd ironisch dat de mensen die indirect verantwoordelijk waren voor de neergang van 2D-animatie bij Disney, oftewel de genieën bij Pixar die 3D-animatie tot de nieuwe standaard maakten, er nu voor zorgen dat de terugkeer naar traditionele animatietechnieken wordt ingezet. John Lasseter, medeoprichter van Pixar en inmiddels hoofd van de animatietak bij Disney, kwam op het lumineuze idee het weer eens te proberen met de vermaarde stijl die Disney zo succesvol maakte. Ron Clements en John Musker, regisseurs van The Little Mermaid en Aladdin, werden ingehuurd en nu The Princess and the Frog dan eindelijk te zien is, voelt het alsof 2D-animatie nooit is weggeweest.
Er is veel te doen geweest om het feit dat voor het eerst een gekleurde prinses de hoofdrol speelt in een Disneyfilm, maar de film zelf maakt er geen woorden aan vuil. De discriminatie en racisme die in de jaren twintig in het zuiden van de Verenigde Staten welig tierden, worden wijselijk genegeerd aangezien zulke zware themas simpelweg niet thuishoren in een luchtige film als deze. Tiana is een typische Disneyheldin, van simpele komaf, met dromen en verlangens die natuurlijk alleen door een prins op het witte paard vervuld kunnen worden.
Het verhaal van The Princess and the Frog is losjes gebaseerd op het bekende sprookje The Frog Prince van de gebroeders Grimm, waarin een prins, na gekust te zijn door een prinses, in een kikker verandert. In de film gaat het ook over een prins die door een betovering van een magiër in een kikker verandert, maar de film wijkt vervolgens af van het sprookje. Aangezien Tiana namelijk geen echte prinses is, verandert prins Naveen na een kus van haar niet weer terug in een mens, maar wordt zij juist getransformeerd in een kikker. De twee gaan dan op zoek naar een manier om de betovering alsnog te verbreken.
Het eerste half uur van de film, voordat Tiana en prins Naveen in kikkers veranderen, is het sterkste deel van The Princess and the Frog. De prachtige animaties en de fraaie setting in New Orleans kunnen zich dan meten met de tijdloze Disneyklassiekers van de jaren negentig. Ook de liedjes van Randy Newman, die in plaats van Disneyicoon Alan Menken de soundtrack voor de film verzorgde, zijn met name in het begin erg fraai.
Helaas weten regisseurs Ron Clements en John Musker dit sterke begin niet helemaal door te trekken. Dat heeft voor een belangrijk deel te maken met de invulling van Dr. Facilier, de slechterik. Het is een van de meest kleurloze schurken in de recente Disneygeschiedenis geworden en zijn drijfveren blijven vaag en onduidelijk. Dat is jammer aangezien het de film met een wat vrijblijvend karakter opzadelt. Ook spijtig is dat het stedelijke New Orleans te snel wordt ingeruild voor de (minder bijzondere) jungleachtige moerasdelta, waar een handvol nieuwe, excentrieke personages wordt geïntroduceerd.
Dat neemt echter niet weg dat de terugkeer naar klassieke animatie zon grote charme met zich meebrengt dat je al snel bereid bent de mindere puntjes op de koop toe te nemen. Voor de fans van Disney is The Princess and the Frog, met zijn hartverwarmende optimisme en de prettig voorspelbare verhaallijn, een feest van herkenning en voor de jongste kinderen een spannend avontuur, met natuurlijk de bekende Disneymoraal dat familie en vrienden belangrijker zijn dan je carrière en dat je altijd in jezelf moet blijven geloven. Het is een boodschap die misschien ouderwets aandoet in tijden dat animatiefilms vooral zo veel mogelijk popculturele referenties moeten bevatten, maar het is juist die oubolligheid die de The Princess and the Frog zo onweerstaanbaar maakt.
